usiadła na moście nad rzeką w której odbijał sie zachód słońca. zwinięta w kłębek, w za dużym swetrze i kubusiem w ręku wpatrywała się kolejną godzinę w swoje odbicie w wodzie. zaczęła wspominać tamte dni, kiedy tak z nim tam siedziała. przypominała sobie jak ją zawsze przepraszał, a ona udawała obrażoną byle słyszeć słodkie słówka wysypane z jego ust... jak zucali razem kamienie do wody, przechwalając się kto dalej żucił. jak pili sok z jednej butelki, a kiedy byli razem nie dopuszczali do siebie smutku.. teraz siedząc tam czeka, że w końcu usłyszy za plecami: ' cześć skarbie, tęskniłem.. ' . z nadzieją i źrenicami przepełnionymi łzami czeka..

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!