Gdy dwoję się i troję by godzić ogień i wodę spoisz to oddając mi siebie najpiękniej jak możesz jestem więŹniem słów niewypowiedzianych mięsem modlitwy myśli nad ranem gonitwy nocnych szeptów w śnie niespokojnym krzykiem spoconym, wyrwanym z pościeli ciepłej Wilkiem w potrzasku wyjącym wściekle milczeniem chroniącym me wnętrze chcącym się uwolnić, zaczerpnąć powietrze wieszczem niezrealizowanym w infamii wrzeszczę by ranić serca i zostawiać z bliznami grzeszę by spalić się w ogniu otchłani Przestrzeń wokół mnie się pali kto nas lepiej zrozumie niż my siebie sami ? | 52 dębiec - jedność.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!