|
Po pierwsze,była dorosła. I sama jak palec. Owszem, miała gdzieś resztę ręki, ale właśnie – miała ją gdzieś. Duże, brązowe oczy mieściły tyle niepokoju, tęsknoty i smutku, że na łzy nie było w nich miejsca. Nigdy nie widziałam, żeby płakała. Zawsze była pogodna i uśmiechnięta, tylko te oczy nie pasowały.
|
Dodaj komentarz
