|
stanęła na marmurowym krawężniku, jak wryta. deszcz, zmoczył ją do suchej nitki. nie mogła uwierzyć, w kolejny dzień bezsilności, który został jej dany. zaczęła krzyczeć z rozpaczy. przechodni patrzyli, na nią jak na obłąkaną. klękła z bezradności, czekając na osobę, która podejdzie i przysięgnie jej, że od zaraz, wszystko będzie dobrze.
|
Dodaj komentarz
