Zaledwie pięć kroków i upadam Raniąc kolana do krwi Tak wygląda moja dorosłość? Kilka wyścigów i same porażki Nie wiem nawet, którędy do mety To jest ta niezależność? Czuję pot na skroniach i słone łzy w ustach To nie tak miało być Zrywam się rano by w czarnej kawie Odnaleźć moją odwagę I ominę ich doświadczenie jak płot kolczasty Poranię się z zadartą głową A gdy dzwonią ze słodkim zapachem bezpieczeństwa udaję Że naprawdę żyję

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!