 |
|
Pomimo tego jak Cię potraktował, nie potrafisz przestać myśleć o jego bezbronnej i wrażliwej stronie, wewnętrznym dziecku łaknącemu miłości i opieki, którą znalazł w Twoich ramionach. Tę stronę, o której nie wie świat, a pokazał tylko Tobie. Płaczesz za tą częścią jego duszy, którą mogłaś się zaopiekować, a on przestraszył się, jak bardzo realne obudziłaś w nim emocje.
|
|
|
|
Nie potrafiliśmy niczego, a robiliśmy wszystko. Byliśmy naiwni, a graliśmy mędrców. Lubiliśmy cisze choć woleliśmy krzyczeć. Umieliśmy mówić lecz nie potrafiliśmy rozmawiać. Złamano nas wiele razy. A wszystko po to abyśmy nauczyli się żyć.
|
|
 |
|
chciałabym go czytać przed snem, aż mi się będzie rozmywał, aż palce będą mi się gubić w literkach i w końcu zasnę, cała w tych jego słowach.
|
|
|
|
ty patrzysz, ja patrzę, potem ty, a potem... znowu ja. i co nam z tego? tylko zakłopotanie.
|
|
|
|
obiecaj mi, że gdy umrę, ty będziesz czekał na końcu tunelu. ty będziesz tym światłem do którego będę szła.
|
|
|
|
trochę mnie pokochaj i trochę mnie polub. przypomnij mi ile jestem warta. przypomnij jaka potrafię być fantastyczna. udowodnij, że nadal umiem zatrzymywać ludzi. przypomnij to wszystko co o sobie zapomniałam. wystarczy żebyś bywał i żebym nie musiała nic mówić. żebyś po prostu wiedział jak się ze mną obchodzić.
|
|
|
|
jego oczy, jego bluza, jego mina gdy mnie widzi, jego głos wyłapywany z tłumu, jego zapach, jego uśmiech, jego urok i ja miotająca się pomiędzy strachem przed odrzuceniem, a wizją bajecznego szczęścia.
|
|
|
|
u mnie osiem dni zapominania, u ciebie już ósma panienka.
|
|
|
|
może i zabiję się w tych szpilkach, ale przynajmniej umrę w pięknych butach.
|
|
|
|
przecież widzę jak na nią patrzysz, jak niechcący ją dotykasz. daj spokój stary, nie rób scen. po prostu ją zalicz, szybko i bezboleśnie, ty tylko tyle potrafisz.
|
|
|
|
ale niech się pan nie martwi. kobiety nigdy nie przestają kochać. nawet drani.
|
|
|
|
znam prawdę ale nie chcę przestać wierzyć.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
