 |
|
Był dobry. Był przystojny - choć na pewno nie w takim stylu, jak na wpół nadzy mężczyźni na plakatach wiszących w całym mieście. Nie, on był atrakcyjny w odmienny sposób. Sprawiał wrażenie pewnego siebie, a jednocześnie był wrażliwy - jeśli to w ogóle było możliwe - i na pewno nie był arogancki. Był męski, nie będąc macho
|
|
|
|
Wszystko można zacząć od nowa. Nieważne co było. Tak mówi wiosna.
|
|
|
|
Kiedy śpię, śnię o Tobie, a gdy się budzę, pragnę tulić Cię w ramionach. Nasza rozłąka sprawiła, że jeszcze bardziej upewniłem się, iż chcę spędzać noce i dnie u Twego boku
|
|
|
|
"Chciałem Cię tak szalenie rozkochać w sobie, jak sam się w Tobie kochałem."
|
|
|
|
Byłeś najpiękniejszą epoką mojego życia. I właśnie dlatego nie tylko nigdy nie będę mogła o tobie zapomnieć, ale będziesz stale obecny w mojej najgłębszej pamięci jak powód, dla którego się żyję
|
|
|
|
Związek jest po to aby wznosić, nie dołować. I nie mówię tu o stwarzaniu fałszywych złudzeń typu: możesz być najlepszy. Chodzi o słowo „spróbuj”. Chodzi o moment, kiedy ty jesteś już bliski rzucenia wszystkiego a ta druga osoba podchodzi do ciebie i mówi: zrób to jeszcze raz. Dla siebie.
|
|
|
|
istnieje cos takiego jak smutek po smutku. to taki smutek, ktory nachodzi Cie po jakims czasie, kiedy juz wszystko się uspokoi, wyjasni, nie lamie serca, pozwala spokojnie spac. nigdy nie wiadomo kiedy sie pojawi, choc najczesciej prowokujemy go sami siedzac samemu po polnocy, myslac za duzo. zwiazany jest chyba z tesknota, probujemy przywolac pewne odczucia, co wazne, tylko na chwile - skonczylo sie cos, czego mielismy dosyc, ale stanowilo tak wazny etap naszego zycia, ze pomimo zamkniecia, bedziemy co jakis czas do niego wracac. to taki moment, w ktorym mozesz pozwolic sobie na myslenie o wszystkim co juz nie wroci, mozliwe, ze chodzi po prostu o to, zeby spojrzec na to wszystko z boku, z innej perspektywy, sprobowac zrozumiec dlaczego stalo sie wlasnie tak. czasem potrzebne jest pewne zamkniecie spraw we wlasnej glowie, a przede wszystkim w sercu i jesli potrafisz na dawny bol spojrzec inaczej to znaczy, że udalo Ci się uwolnic
|
|
|
|
To tak jak z tym powiedzeniem, że nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki. Heraklit kiedyś stwierdził, bardzo mądrze zresztą, że nie da się wejść dwa razy do tej samej rzeki, bo gdy wchodziliśmy do niej ostatnio, to była w niej inna woda niż jest teraz, bo ta stara już przepłynęła
|
|
|
|
Dzień dobry, proszę Pana!
Poznałam Pana gdzieś między niebem a piekłem, wśród ogromu twarzy patrzących pożądliwie. Dziś wiem, że ten strzał może zmienić wszystko, zmienił… Teraz żadne z nas nie będzie takie jak przedtem. Musimy dopasować nasze życia jak te dwie połówki jabłka, które jeszcze nie do końca dają idealny kształt po przyłożeniu. Ale sprawimy, że będzie idealnie proszę Pana, prawda? Dodamy do siebie kompromisy, przeszłość i przyszłość. Będziemy cieszyć się teraźniejszością. Będziemy tęsknić do każdej wspólnej chwili. Odliczać sekundy do spotkania. Będziemy zazdrościć, choć tak cholernie tego nie chcemy. Ale zazdrościmy, bo mamy powody, proszę Pana. Bo mamy siebie. Nieodwracalne koło zdarzeń przywarło do siebie nasze ciała i dusze. Potrzebuję pańskiej obecności, pańskich słów i dotyku, oddechu na twarzy i kojących wszystko pocałunków. Potrzebuję beztroskich żartów, ale potrzebuję też troski. Chcę, potrzebuję, ale nie wiem ile jestem w stanie dać w zamian. Sprawdzi Pan to, proszę Pana?
|
|
 |
|
Wiesz, chciałabym teraz być z nim pośród cichej nocy opustoszałego miasta. Znaleźć ukojenie w delikatnym odcieniu jego tęczówek i zdobyć się na ten gram odwagi, by powiedzieć mu prawdę o tym, co czuję. Poczuć ciepło jego warg na czole - znak tego, że zrozumiał. Obietnicę, iż nie zostawi mnie po raz kolejny.
|
|
|
|
Zostaw mnie, jeśli nie jestem Twoją definicją szczęścia. Nie gryź mojego serca spojrzeniem - niech rozpadnie się między nami ten atom niedopowiedzenia. Zostańmy obcymi jednostkami (nie)mijającymi się na ulicy.
|
|
|
|
Upadłam, fakt. Były momenty, kiedy rozpadałam się tysiąc razy i każdego jebanego razu misternie składałam od nowa. Pamiętam rozmyte od łez obrazy, nie pamiętam co pokazywały. Pamiętam, że bolało, że ból był tak wielki, że ledwo mogłam to znieść. Nie wymarzę z głowy tego jak rozpaczliwie machałam rękami,a to tylko sprawiało, że tonęłam szybciej. Byłam na dnie, przecież wiem. Teraz patrzę na moje blizny, na moje poranione ręce i idę do przodu z podniesioną głową, bo nieważne, że przegrałam sto razy, kiedy sto jeden wygrałam
|
|
|
|
Dodaj komentarz
