 |
|
Pamiętam kiedy jeszcze inny tu był ten powietrza zapach
i brak mi czasu, który nadal prędko spieprza w latach
|
|
|
|
Mieliśmy pokazać plecy światu a musiało skończyć się jak zwykle
pierdolone fatum.
|
|
|
|
Nie raz wiatr w oczy dmucha aż do znudzenia
A los gdyby miał serce byłoby ono z kamienia
|
|
|
|
Czuję serce mocniej biję, nie mam już śliny
Jestem mu najbliższy, w sumie wśród rodziny.
|
|
|
|
I choć życie tu nieraz człowiekiem poniewiera
I choć czasem brak kasy, doskwiera jak cholera
To ja, będę tu wracał jak bumerang
Tu żyłem, żyję i mam nadzieję będę umierać!
|
|
|
|
Ale, no właśnie jest jedno ale...
Gdy jednak wracam do mego miasta, czuję się wspaniale.
|
|
|
|
Im wyżej, tym mocniej możesz pizgnąć o glebę
A ja dzisiaj czuję trochę inną potrzebę,
|
|
|
|
Są ludzie i parapety, stołki i taborety
Na drodze niestety czasem pojawia się kretyn
Z którym ni chuja, w żaden sposób nie można się dogadać
Na to jest jedna rada, po prostu olej gada
|
|
|
|
za kulisami jednak stajemy twarzą w twarz z problemami
z setką tych co mają nas za nic
nie licząc się z kosztami
|
|
|
|
Czemu znowu samotnie muszę iść przez to życie?
Czemu jedna przegrana przekreśla tysiąc zwycięstw?
|
|
|
|
Tak fatalnie się stało, że poszedłem tamtędy
Czemu ciągle potykam się o te same błędy?
|
|
|
|
Kiedy idę za tobą, myślisz że chcę Cię napaść
Czemu śmieją się ci, którzy powinni płakać?
|
|
|
|
Dodaj komentarz
