 |
|
2. pokuszę się nawet by stwierdzić, że ważna. hm.. Strasznie dziwnie poczułam się gdy wczoraj jedna z naszych wspólnych znajomych zapytała mnie o Ciebie.. No przecież my nie jesteśmy razem a jednak.. zapytała mnie gdzie jesteś.. rozumiesz? To było dość dziwne.. Ta cała sytuacja strasznie mi ciąży. Nie potrafię sobie poukładać życia... bez Ciebie.
|
|
|
|
1.Kiedy próbuję się od Ciebie odciąć los płata mi figle. Bezlitośnie gra na moich uczuciach i ma przy tym niezłą zabawę. A my ..? My się ciągle spotykamy. Co gorsze - to nie są przypadkowe spotkania. My sami prowokujemy sytuacje, w których będziemy mogli choć przez chwile porozmawiać.. Wiem, ze dążysz do tego równie mocno i równie bezwzględnie jak ja. No bo spójrz co to wszystko z nami robi.. Cała ta nasza relacja jest dziwna.. Co najmniej dziwna. Już nawet nie mam pojęcia jak z Tobą rozmawiać. W każdej naszej rozmowie, przy każdym naszym spotkaniu zachodzą takie sytuacje, że ciężko uwierzyć w to, że "nic" nas nie łączy. Czy tak już będzie zawsze ? Rozmowy nie pomagają. Bo pomimo tego, że rozmawialiśmy na ten temat wiele razy to i tak nie przekłada sie to na praktykę. Nie możemy być razem, tak ciężko jest nam żyć osobno. Zabawne prawda? A co jest w tym wszystkim najlepsze? Czuję, że jest tu jeszcze ktoś. Czuję, że to ktoś kto zaczyna być dla Ciebie ważny.. pokuszę
|
|
 |
|
To, że żyłam nadzieją i wspomnieniami; To, że tyle czasu płakałam, cierpiałam, tęskniłam, że czekałam to była zapłata za jego cierpienie. Tak, ja każdą łzą, każdą nieprzespaną nocą, a przede wszystkim całą swoją miłością zapłaciłam za to, że ktoś kiedyś skrzywdził i jego. To dlatego nie potrafił kochać, nie potrafił trwać przy mnie każdego dnia. To wszystko dlatego, bo jemu też ktoś złamał serce, a później trafiłam się ja - być może za szybko - i nie dał rady odbudować swojego świata z drugą osobą na plecach. Zranił mnie, chociaż ja doskonale wiem, że wcale tego nie chciał. Więc teraz płacę, ja płacę za cudze cierpienie i nie chcę dopuścić aby kiedykolwiek ktokolwiek musiał płacić za moje, rozumiesz? / napisana
|
|
|
|
Czasem mam wrażenie, że to jakaś obsesja. Że ja boję się o nim zapomnieć, ponieważ odnoszę wrażenie, że wtedy umrze kolejna cząstka mnie, że zniknie poczucie, iż spotkało mnie w życiu coś wspaniałego, że kolejny raz oddale się od wspomnień. Nie wiem dlaczego to wszystko tak wygląda, przecież od dawna powinnam umieć sobie radzić z takimi sytuacjami kiedy smutek obiera nade mną kontrolę, ale jednak nadal nie potrafię. Wtedy włącza się we mnie podwójna tęsknota i nijak nie mogę zmusić siebie do niepamiętania, do niekochania. Nie wiem dlaczego to spotkało akurat mnie, dlaczego muszę być taka słaba emocjonalnie, dlaczego nie mogę po prostu odciąć się od przeszłości. To byłoby dużo prostsze niż życie w nieustającym wewnętrznym bólu. Żadna obietnica o lepszym jutrze się nie spełniła, żadne słowa o przemijającej miłości się nie sprawdziły. Ja już nie wiem co dalej powinnam robić. / napisana
|
|
|
|
Dajmy sobie spokój ze sobą bo nie mamy z tej miłości więcej niż złość , łzy i ból.//
smokingkilss
|
|
 |
|
to tylko kilka słów,parę rozmów i szczypta uśmiechu. to tylko miliardy skradzionych pocałunków, i setki minut wtulania się w siebie. to przecież wielkie nic, zero,minimum - miał prawo o tym zapomnieć, w zastraszającym tempie... miał prawo.. / veriolla
|
|
 |
|
Z tego wszystkiego zapomniałam, jak to było z Tobą dobrze.
|
|
|
|
zimne powietrze uderza w Twoje suche jeszcze usta. lekko przymykasz oczy, by promienie słońca zbyt szybko nie styknęły się z Twoimi tęczówkami. bierzesz głęboki wdech, smakując zapachu rozpoczynającego się dnia. wypuszczasz powietrze, i otwierając oczy, uśmiechasz się - witasz zupełnie nowy dzień, nowe możliwości, nową siebie, którą stwarzasz codziennie od nowa, odkąd On odszedł, i odkąd Ty próbujesz poskładać się w jedną całość, za pomocą wdechów i zimnego powietrza, które jest jedynym wybawieniem, i sposobem na to, by myśli odeszły jak najdalej. / veriolla
|
|
|
|
Dodaj komentarz
