 |
|
Nie ma chyba nic trudniejszego niż szukać w kimś kogoś, kogo pokochaliśmy, a jednak go nie odnajdywać. Nie ma nic prostego w poznawaniu kogoś od nowa, a mimo wszystko próbować go kochać dalej.
|
|
|
|
3. I tak tkwimy w tym czymś, co trudno określić,ciągle do tego wracając. Mamy ze sobą kontakt,ale nie potrafimy w żadnym kierunku iść. Wiem, że najwyższa pora budować swoje życie już bez Niego. Budować je, pomimo iż gdzieś tam będzie obecny. Pomimo iż może jeszcze oboje nieraz będziemy wracać do tego co było. Czasem tylko tak patrzę na Niego i zastanawiam się gdzie podział się tamten chłopak, którego poznałam, który chciał być przy mnie na poważnie, który wydawał się dojrzałym i odpowiedzialnym człowiekiem i którego ceniłam, za którym tęsknię. Tak trudno mi dopuścić do siebie coś, co jest mi obce, choć zdawało się, że się w tym rozpoznaje. Trudno mi odnaleźć w Nim dokładnie tego samego chłopaka do którego się uczuciowo przywiązywałam,a mimo wszystko nie potrafię jeszcze się od niego całkowicie odwrócić.
|
|
|
|
2.Nie mogę spotykać się z nim na jego zasadach,pomimo iż oddałabym wiele za jeden dzień spędzony razem i możliwość przytulenia się do niego. Znam też jego punkt myślenia i wiem, że i On sam się nie złamie, że jego jakiekolwiek uczucia do mnie,o ile można tak to nazwać, nie sprawią, że postanowi wrócić i zaakceptuje nas jako związek.Sama nie wiem co zrobić.Oboje wiemy, że tkwimy w czymś chorym. Oboje nie potrafimy być dla siebie tylko zwykłymi znajomymi,bo choć nawet próbuje pomimo swoich uczuć to sobie jakoś poukładać na relacjach koleżeńskich, to On sam się przyznaje,że nie potrafi traktować mnie tylko jako koleżanki. Ciągle wracamy do tego co było i nie możemy zrobić żadnego kroku naprzód. On mi w tym też nie pomaga, utrudnia. Jego zachowanie nie wpisuje się w żaden schemat rozstań, bo jeżeli ktoś odchodzi to już więcej się nie odzywa, a jeśli to robi to pragnie wrócić do tego co było.On tego nie chce.Wymyślił sobie nas na jakiś chory zasadach, a może raczej ich braku.
|
|
|
|
1.Oboje tkwimy w jakiejś chorej i ułomnej relacji, na którą składają się częste okresy milczenia i oddalenia, a mimo wszystko nie potrafimy jej zerwać i ciągle do tego co jeszcze jest wracamy. Nie mogę sama tego zrozumieć dlaczego tak jest.Wiem, że powinnam to skończyć, ukrócić.Nie powinnam przecież pozwolić mu,aby za każdym razem mącił spokój,który tak trudno odbudować.A jednak nie potrafię tego zrobić,nawet po tym wszystkim co zrobił.Nawet po tym,że odszedł,zostawił jak zabawkę.Nawet po tym,że przez ponad trzy miesiące się do mnie nie odzywał i zostawił samą z całym tym rozwalonym życiem,bałaganem w głowie i pustką w sercu.Nawet po tym,że teraz co jakiś czas się do mnie odzywa,mówi,że tęskni,że chciałby czasem ze mną pogadać,powygłupiać się,przytulić,a mimo wszystko nie chce być w związku.Nie potrafię tego zakończyć, choć swoim zachowaniem robi mi bałagan w życiu.Wiem,że sama nie mogę pozwolić sobie na takie traktowanie i obstaje twardo przy swoim.
|
|
|
|
Nie ma nic gorszego niż kochać faceta, który nigdy nie przestanie Cię rozczarowywać./ niekoffana
|
|
|
|
"Czasami wyrwanie się pod inne niebo na nic się nie przydaje. To, z czym musisz się uporać, jest w głębi ciebie, niezależnie od tego, dokąd się udasz."
|
|
 |
|
Chciałbym umieć Jej pokazać tą miłość, którą czuję nawet teraz mocniej niż na początku.
Chciałbym pomóc Jej w nas jeszcze uwierzyć i zawsze być przy Niej i być potrzebny.
Rzeczywistość już mnie nie przeraża jak kiedyś, ale bez Niej jestem pusty nawet gdy idę przed siebie.
Ona czuje, że nie będzie szczęśliwa, nie ze mną.
|
|
|
|
"Każdy z nas ma takie dni kiedy opiera się o lodowatą ścianę, w ręce trzymając chłodną już herbatę. Zamykamy oczy i przypominamy sobie te najwspanialsze chwilę, które
przeżyliśmy. Łzy wylewają się z naszych oczu,a tęsknota rozpieprza nas od środka. Za
wszelką cenę pragniemy by to wszystko powróciło. By te wszystkie wspólnie przeżyte
sekundy powróciły na nowo. A najgorsze w tym wszystkim jest to że w to wierzymy. Że
mamy choćby najmniejszą iskierkę nadziei ze to kiedyś powróci."
|
|
|
|
Odpowiedz tylko na jedno pytanie, pomoz mi to zrozumiec,powiedz, jak mozna kogos kochac i nagle zostawic? Przeciez nie slowa, a czyny swiadcza o uczuciu. Kochasz to jestes! Zatem skoro Cie nie ma to mam zrozumiec, ze mnie oszukales? I nigdy nie bylam dla Ciebie wazna, ani troche, ani odrobine? Naprawde?
|
|
|
|
Przestancie prosze! Nie mam sil, ani ochoty sluchać gadania,że tak mialo byc, ze nie bylismy sobie pisani albo ze On pojawil sie w moim zyciu po cos, o czym jeszcze nie wiem, a co pokaze i uswiadomi mi przyszlosc. Mam dosc takiego sluchania, ze wszystko w zyciu ma sens. Pieprze taki sens, moj sens zycia, wydawaloby sie, ze sie skonczyl wraz z Jego odejsciem.I przykro mi,ale nie moge poradzic sobie z tym co czuje, nie moge zgodzic sie, ze tak mialo po prostu byc. Moglo, ale nie musialo. Skoro On nie jest tym odpowiednim, to czemu tak to boli i kiedy przestanie? No tak, uslyszalabym pewnie,ze czas leczy rany. Tak? To u mnie chyba to nie dziala, czuje sie coraz gorzej, moze i nawet nie chodzi o to, ze bol jest coraz wiekszy,ale o to ze ja jestem coraz slabsza. Jestem zmeczona, ogromnie smutna i coraz czesciej zaluje, ze Go poznalam. Przestancie zatem mowic, ze to wszystko mialo sens, bo przestaje w to wierzyc.No powiedzcie,jaki sens? Chyba taki,ze jeszcze mniej chce mi sie zyc niz kiedys.
|
|
|
|
Jeżeli nasza znajomosc ma sie w taki sposob skonczyć, to ja żaluje, ze Cie poznalam.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
