 |
|
z góry pod górę po schodach na nogach .
|
|
|
|
Jeśli u mnie zasypiasz, to tylko w kącie mojej głowy. ; *
|
|
|
|
dzień, który zaczął się marnie i marnie skończy się.
|
|
|
|
pieprzona duma w sumie nie wiadomo skąd.
|
|
|
|
ile Cię trzeba dotknąć razy żeby się człowiek poparzył.. ?
|
|
|
|
teraz to będzie tak .. Happysad'owo . ; DD ; *
|
|
 |
|
[ cz. 17] Zapukałam do drzwi już wchodząc, po czym cicho powiedziałam -Dzień dobry. Ja przepraszam, ale.. Bardzo mi przykro. Nie powinnam przeszkadzać, tylko mam nadzieję, że wszystko będzie w porządku. - mój głos drżał, słowa z trudnością przechodziły przez gardło. -Bardzo Ci dziękuję. -cicho mówiła jego matka - Musi być dobrze, bo jak moi mężczyźni sobie poradzą beze mnie- uśmiechnęła się, a ja to odwzajemniłam. -Mamo, zostawię Cię na chwilę, dobrze? - spytał jej, a ona przytaknęła. Wyszliśmy na korytarz. -Przepraszam, wiem, że miałem być przy Tobie i chciałem to wszystko naprawić, to znaczy nadal chcę, ale sama widzisz.. -Oszalałeś? Nie musisz mnie przepraszać. Bardzo mi przykro, że to spotkało właśnie Twoją mamę, jeśli chcesz, zostanę tu z Tobą, zaraz zadzwonię do taty. - mówiłam szybko, a on złapał mnie za rękę, zbliżył się do mnie i wyszeptał do ucha -Zostań. Na zawsze.
|
|
|
|
[ cz. 16] Nagle zadzwonił telefon. To on. Odebrałam bez wahania: -Gdzie Ty się podziewasz?! Nie masz pojęcia jak się o Ciebie martwię. - chciałam mówić dalej, ale przerwał mi: - Byłem.. Ja byłem w szpitalu. -Nie było Cię, przecież pytałam.. -Ale nie chodzi o mnie.. Moja mama.. Ona, ona.. - rozpłakał się, płakał tak bardzo, tak głośno, że ja sama o mało co nie zaczęłam ryczeć. -Co się stało? -Ona jest bardzo chora. Ja przepraszam Cię, ale.. -Tak rozumiem, musisz być z mamą. Chyba nie powinnam tam przychodzić, prawda? -Nie , wręcz przeciwnie, potrzebuję Cię.. -Już pędzę.- powiedziałam i rozłączyłam się. Znowu szybko pobiegłam do szpitala, spytałam o jego mamę, na początku nikt nie chciał mi powiedzieć w której jest sali, ale po tym, jak wytłumaczyłam sytuację, w końcu znalazłam miejsce, gdzie leżała, a obok stał On.
|
|
|
|
[ cz. 15] Czym prędzej, zaraz po zakończeniu ósmej lekcji pobiegłam pod jego dom. Nawet nie czułam bólu nóg, ani zmęczenia. Bałam się o niego. Zadzwoniłam do drzwi. Nikt nie otwierał. Jego telefon był wyłączony, jego koledzy nic nie wiedzieli. Umierałam ze strachu, jak jeszcze nigdy. Poszłam najpierw do pobliskiego szpitala, kobieta w recepcji nie uspokoiła mnie- nie było go tam. Nawet gdyby coś mu się stało, a gdyby tu był, to byłaby w pewnym sensie ulga- wiedziałabym co się z nim dzieje. Tymczasem musiałam trwać w niewiedzy, w nicości.
|
|
|
|
[ cz. 14] Wiedziałam doskonale, że jeśli to wszystko się zacznie - skończy się porażką. Bo ile może być 'ostatnich razów'? Zostawiłam mu wiadomość na poczcie: - Cześć. Wybacz mi, ale ja już nie potrafię. To tak jak z potłuczeniem lustra.. nie mam ochoty próbować go złożyć, aby było jak kiedyś, bo to grozi pokaleczeniem.. Przepraszam, dobranoc. - nie oddzwonił, może to i lepiej. Rano wstałam zupełnie niechętnie, bo wiedziałam, że spotkam go w szkole. Pierwsza lekcja. Nie przyszedł. Może zaspał? Druga lekcja. Nie ma go. Trzecia lekcja. Jego miejsce w ławce wciąż wolne. Czwarta lekcja. Nie pojawił się. Piąta, Szósta, Siódma, Ósma- czekanie na marne. Może coś mu się stało? Może... Boże! Może to przez mój telefon? Cholera.
|
|
|
|
Jakie to szczęście, że Go mam. Gdyby nie On, to pewnie nie poradziłabym sobie w wielu sytuacjach, na przykład teraz, kiedy od dwóch godzin siedzę zapłakana nad brzegiem jeziora i kompletnie nie widzę swojej wizji przyszłości. Tak, przeznaczenie wiedziało, że będę potrzebowała wielokrotnego wsparcia, dlatego mi Go dało.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
