 |
 |
- Znasz ją? I pozwoliłeś sam sobie pozwolić jej odejść?
- Tak.
- A czy wiedziałeś, że ona lubi wychylać się wieczorami przez okno i palić? Czy wiedziałeś, że poświęca cały dzień na udawaniu silnej i odsuniętej od zła świata by wieczorami żywić swą poduszkę łzami? Czy wiedziałeś, że gdy prawy kącik jej ust unosi się wyżej niż lewy jest cholernie zadowolona i zrobiło jej się ciepło na sercu? A pro po serca... wiedziałeś, że obiecała sobie, że w razie kolejnej jego awarii nie chce prowadzić monotonii i pustki życia, od poranku do zmierzchu w cierpieniu, łzach i teatrze? To tak naprawdę... nic o niej nie wiedziałeś, a pozwoliłeś jej odejść.
|
|
|
|
Kocham i chyba to mnie zabija. Tęsknię i czasami mnie to wykańcza. Wspominam i przez to nocami zawsze płaczę. Potrzebuję tych ludzi i dlatego nie mogę bez nich żyć. Jestem słaba, ale jestem tylko człowiekiem. Staram się jak mogę, a gdy upadam, szybko wstaję. Płaczę, a chwilę później popadam w histerię i tak zwyczajnie śmieję się do łez. Krzyczę, aż zdzieram gardło, a następnie szepczę, bo słowa wypowiedziane po cichu mają największe znaczenie. Nie jestem nienormalna. Ja tylko chciałabym żeby zawsze było dobrze. Ty też, prawda? //
maroaq
|
|
|
|
Zastanówmy się . Ile czasu się znamy? Jak dużo zmieniło się od naszej pierwszej rozmowy ? Ile zmieniło się w nas.. Postrzeganie siebie samych . Pomyśl .. co wiedzieliśmy o sobie wtedy , co wiemy teraz.. Jaka łączy nas więź .. Co robią z nami nasze kłótnie.. Jak bardzo niszczą. Jak bardzo potrafimy się dogadać a jednocześnie jak bardzo siebie nie rozumiemy .. To mnie wyniszcza.. Chciałabym Cię zrozumieć tak dogłębnie.. Oczywiście to, że się rozumiemy nie budzi żadnych wątpliwości.. Jednak chciałabym Cię rozumieć bardziej .. Twoja dusza jest pełna tajemnic.. Otwierasz się ale bardzo powoli, ostrożnie.. Rozpadam się .
|
|
 |
|
I nie radzę sobie znów z tym wszystkim. Za dużo jest tego, za dużo obowiązków, a za mało czasu na myślenie o czymkolwiek. Teraz, ta cisza, pustka i samotność dobijają najbardziej i szczególnie mocno. Bo uderzają w sam środek bólu, którego nie da się opisać słowami. To na nowo rani... ale nie rani tak, jak kiedyś. Zwykła tęsknota, przyzwyczajenie do obecności pewnej grupy ludzi sprawia, że życie stało się trudniejsze. Może muszę z tym walczyć, może właśnie jestem na to skazana, ale zastanawiam się ciągle, gdzie popełniłam ten błąd. Dlaczego nie byłam w stanie wcześniej zrezygnować, zareagować, kiedy czułam, że coś jest robione źle? Przecież mogłam uciec, mogłam odejść, mogłam... się poddać i przestać walczyć. Dziś pewnie bym wszystkiego żałowała, ale kto wie, może właśnie to byłoby lepsze niż codzienna walka pomiędzy życiem a wspomnieniami? Zapewne cierpiałabym w obu przypadkach, ale nigdy nie dowiem się, która byłaby lepsza opcja, aby ból był choć odrobinę słabszy...
|
|
|
|
Wróciło. Wszystko o czym próbowałam zapomnieć, o czym zapomniałam w ostatnich tygodniach czy miesiącach wróciło ze zdwojoną siłą, uderzając w najczulszy punkt mojego wnętrza. Uderzyło to z taką siłą, że serce nie było w stanie odepchnąć zgromadzonych i nieprzetworzonych emocji. Pytam się dlaczego tak właśni musi być, dlaczego ta przeszłość wciąż tak musi boleć i zastanawiam się, czy szczęście istnieje? Czy jest pisane każdemu, czy skrywa się pod różnymi postaciami? Bo może tak właśnie jest, że nie każdy może zaznać go. Może dla każdego to jest inna forma? Bo ciągle słyszę, nie masz szczęścia w miłości, to masz w życiu zawodowym, ale dlaczego nie można połączyć jednego z drugim? Dlaczego tak ciężko znaleźć tą drugą część szczęścia, do którego można by było przyjść w środku nocy i przytulić się, aby chociaż przez chwilę poczuć słodki smak miłości?
|
|
|
|
Wytrzymaj dziewczyno. Wytrzymaj. Nie łam się .. ( nieeeeeeeeeeeee) Tylko już więcej nie płacz. Weź się w garść. Proszę.. Dasz radę. Jesteś silna.. Walcz ze sobą.. Nie mogę .. Wariuje . Przepraszam .
|
|
|
|
Tak bardzo pragnę się do Ciebie przytulić. Poczuć Twoje ciepło, Twoją bliskość. Płaczę tłumiąc w sobie narastający ból.. Nie wytrzymuję. Potykam się kolejny raz robiąc sobie coraz większą krzywdę.. Przez moje ciało przechodzą dreszcze, szarpiąc duszę, raniąc jej delikatną, wrażliwą stronę. Płacz zamienia się w szloch. Czuję jak rozsypuję się na kawałki.. Czuję bezsilność. To boli. Oczy przepełnione lękiem.. Tak bardzo.. się boję.
|
|
|
|
|
Wiesz, czego teraz chcę, w tym momencie? Dostać tego jednego cholernego sms'a. Jedno krótkie 'dobranoc'. Wiedzieć, że gdzieś tam po drugiej stronie szklanego ekraniku jest ktoś, kto mnie kocha. Nie musi mi życzyć kolorowych, pisac niczego szczególnego. Jedno słowo i byłabym najszczęśliwszą osobą na świecie. Tak, ale tego nie ma. Kurwa. I to przykre. // zdefiniujmymilosc
|
|
|
|
Dodaj komentarz
