 |
|
codziennie tęsknie za nim po raz ostatni. zostawił mnie jeszcze bardziej samotną niż byłam zanim się zjawił. piosenki które mi o nim przypominają to te, przy których zatykam uszy. wspólne zdjęcia to te przy których zamykam oczy. tęsknie. najbardziej za ustami, dla których gotowa byłam zrezygnować ze świata.
|
|
|
|
nie jesteś moim życiem, jesteś moim wybawieniem z niego.
|
|
|
|
gdy kogoś kochasz słowa ranią milionkroć razy bardziej. każde, nawet z najbardziej prymitywnych które usłyszane od obojętnej Ci osoby nie zrobiłoby na Tobie nawet najmniejszego wrażenia, usłyszane od osoby za którą gotowa jesteś skoczyć w ogień, są jak naboje. każde pozostawia dziurę, której nie zatynkujesz jak tych w ścianie po bezsennej i nad wymiar upojnej nocy.
|
|
|
|
kiedy pytają mnie o moje ulubione miejsce, wskazuję Twoje ramiona.
|
|
|
|
powiedziałeś, że odchodzisz a ja nie mogąc z siebie wykrztusić ani słowa, kucnęłam dławiąc się płaczem. powiedziałam, że możesz odejść. przyzwoliłam Ci, doskonale wiedząc że i tak to zrobisz. odejdź, ale tylko wtedy, gdy zabierzesz mnie ze sobą.
|
|
|
|
jeżeli będę dla Ciebie chwilowo nie ważna to Ty staniesz się dla mnie nieważny wiecznie.
|
|
|
|
gdybym miała kilka lat mniej to poszłabym bezkarnie w środku nocy położyć się w śniegu, twarzą ku niemu z nadzieją, że gdy będę leżeć tak całą noc to biały puch wymrozi z mojej pustej głowy każdy z chorych zamierzeń względem Ciebie do których straciłam prawa.
|
|
|
|
zupełnie nie wiemy co chcemy osiągnąć tak uparcie do siebie milcząc.
|
|
|
|
ludzie, są jak herbata. do swojej ulubionej przywiązujesz się nad zwyczaj bardzo. do jej smaku, zapachu. ona parzy Cię w usta, ludzie parzą w serce. ale za herbatą, kiedy wycofają ją z produkcji nie będziesz rozpaczać na taką skalę jak za ludźmi, którzy mają to do siebie, że odchodzą. że zwyczajnie stygną.
|
|
 |
|
Nigdy wcześniej nie czułam podobnego uczucia, to było niesamowite. Jakby nasze serca łączyły się w jedność, czułam między nami niewidoczną sieć, którą byliśmy połączeni. Jakiś wewnętrzny cichy głos mówił mi, że jesteśmy sobie przeznaczeni, że istniejemy dla siebie. Chłopak zbliżył się do mnie i pocałował mnie delikatnie w policzek. Moje ciało płonęło czując na sobie jego usta tak delikatne, tak cudowne jak nikogo innego. Chciało więcej. | sajonara.bitches CZ.2 koniec.
|
|
|
|
Był dość chłodny, letni wieczór. Spacerowałam po plaży nasłuchując szumu niebezpiecznych fal obijających się o skały. Piasek tego wieczoru był złocistszy niż zwykle, ostatnie promienie słońca obijały się o każde jego ziarenko.Stałam tuż przy brzegu, a zimna, błękitna woda muskała moje stopy. Patrzyłam na rozległy ocean i na błękitne niebo, które pokrywało się z błękitem wody tworząc znakomitą jedność.W głowie miałam totalną pustkę, nie słyszałam myśli. Obróciłam głowę, by dostrzec długość plaży i zauważyłam zbliżającego się człowieka. Szedł w moją stronę. Coś jakby poruszyło się w moim sercu. Stałam wpatrując się w każdy jego ruch. Słyszałam swój szybki oddech, moje ciało drżało. Stał naprzeciwko mnie. Patrzył na mnie jak na osobe nie, wcale nie obcą, a taką która jest mu bliska. Uśmiechnął się do mnie czule jakby chciał mi coś powiedzieć. Stał i nie mówił nic. Patrzył mi po prostu w oczy, zagłębiał się w nie jakby widział w nich całą mnie, moje wnętrze. | sajonara.bitches CZ.1
|
|
|
|
Uśmiech przez ból. Niepokazujący jakichkolwiek emocji, emocje to zło. Zło to ludzie, którzy nas ranią. Dają nam ból. Uśmiech tak cholernie obojętny, tłumiący miliony złych emocji. Tych, które chcemy schować przed światem, bo świat jest zły. Daje nam ból. Pustka, cholerna pustka w sercu przez którą to wszystko się zaczyna. Łzy, które są najszczersze na świecie. | sajonara.bitches
|
|
|
|
Dodaj komentarz
