 |
|
zastanawiam się czasami co jest między nami, czy coś się zmieniło jeśli tak to w która stronę poszło? na lepsze, może złe? po prostu tęsknie za tym uczuciem gdy byłam dla Ciebie oczkiem.
|
|
|
|
" Zależało mi na kimś, kto będzie moją kotwicą, wiesz? Kto będzie dzwonił dzień w dzień z pytaniem, czy wszystko w porządku. Pobiegnie w środku nocy do apteki, gdy zachoruję. Będzie tęsknił, jak wyjadę. I kochał, bez względu na wszystko."
|
|
|
|
proszę powiedz mi jak sprawiałeś mi każdego dnia radość? przyjemność? powiedz mi, gdzie ukryłeś moje serce,dusze. bez nich się rozpadam tak jak bez Ciebie.
|
|
|
|
formatowałam swoje serce, gdy nagle wyskoczył błąd. coś nie pozwala mi ciebie stamtąd usunąć. // ansomia
|
|
|
|
może to Ty byłeś ta dobra rzeczą, a bardziej wolałam jednak zło?
|
|
|
|
uwielbiałam stać przodem do okna obserwując latające samoloty przy tym paląc fajkę. najlepsze uczucie? stojąc tyłem do całego wszechświata Ty mimo wszystko podchodziłeś jak nigdy nic, wtulałeś się we mnie jakbyś się bał, że zaraz ucieknę albo tak po prostu. po prostu kurwa za tym tęsknie.
|
|
|
|
za każdym razem gdy ktoś pyta czy wszystko w porządku mam ochotę usiąść i wyć, tak po prostu jak małe bezradne dziecko.
|
|
|
|
ubrania są przesiąknięte dymem tytoniowym, alkohol się wciąż wlewa w organizm łącząc z krwiobiegiem. gdzieś moje ciało tańczy, zgubiłam się. jestem tylko zagubionym człowiekiem, który szuka powrotu do domu.
|
|
|
|
chciałam bym wiedzieć czy tęsknisz za mną, czy wciąż po tym wszystkim Ci zależy. czy wciąż jestem tą jedyną czy tylko przyjacielem.
|
|
|
|
mam aspergera uczuciowego chyba, bo wszystko od a do z ładnie potrafię spieprzyć
|
|
 |
|
Przychodzi tu. I pisze. Zbłąkana dusza. Pragnąca, by ktoś ją wysłuchał. Zbyt nieśmiała, by poprosić o to głośno. Przepełniona obawami, że w bezpośredniej konfrontacji spotka się z odrzutem. Szyderczym śmiechem, który wykpi jej nadzieje na zrozumienie.
|
|
|
|
Irracjonalne jest to, że pojawiam się tu znienacka, po półtora roku, żeby napisać jedynie te kilkadziesiąt słów i na nowo zniknąć. Jestem osiem lat starsza, niż w momencie, kiedy pojawiły się tu moje pierwsze teksty - i pewnym faktem jest to, że ta strona i ten profil wciąż we mnie żyje, jako początek czegoś, co mocno mnie kształtowało i budowało jako człowieka. Czuję się tak jakbym chodziła po opuszczonym cmentarzu, gdzie leży tylko to, co materialne, ale tak wyraźnie odczuwasz to, co wewnątrz... :)
|
|
|
|
Dodaj komentarz
