 |
|
I. Zanim tu weszłam, męczyłam się z zalogowaniem. Odczuwałam brak weny, a jednak zbiór różnych myśli kumulował się w mojej głowie. Zastanawiałam się nad kolejnym, normalnym wpisem, który miałby być pełny uczuć, przeżyć bądź wspomnień. Jednak wejścia na pocztę tuż po zalogowaniu sprawiło, że dość szybko w mojej głowie pojawiła się wena na coś specjalnego. Chociaż nie wiem, jak mi to wyjdzie, ponieważ o czym miałabym napisać? Cóż, będzie ciężko, ale skoro wcześniej stanęłam na wysokości zadania, to może i tym razem się uda. A więc Kamilu [ auto_destruction ], zapytałeś się mnie dlaczego Ty nie zostałeś moją walentynką wtedy, gdy było to święto zakochanych. Wiesz, szczerze przyznam, że nie wiem czemu nie wpadłam wcześniej na ten pomysł. Może dlatego, że nie było mnie stać na taką odwagę?
|
|
|
|
II. No, ale jak widzisz teraz się przełamałam… chociaż wiem, że to już jest za późno na taki wpis, to i tak go dodam, ponieważ moim zdaniem walentynki powinny być przez cały rok, a nie tylko w jednym dniu, w ciągu całego roku. Pisząc to teraz zastanawiam się co mogłabym Tobie przekazać… Wiesz sam, że praktycznie w ogóle się nie znamy. Zamieniliśmy zaledwie kilka wiadomości ze sobą w ciągu tych dwóch tygodni, aczkolwiek przyznaję się, że miło mi się z Tobą rozmawia… Wiem, że chcę, aby on był pełen szczerości, ale niestety nie mogę się daleko posunąć z wypowiedzią, ponieważ zbyt krótko się znamy… Jednak na samym początku chciałabym Ci podziękować i jednocześnie pogratulować wytrwałości przy czytaniu moich wszystkich wpisów. Szczególnie na tym koncie, na którym obecnie się znajduję.
|
|
|
|
III. Nie wiem, jak Tobie akurat chciało się to wszystko ogarnąć i czytać… Wiesz dobrze, że zleciało Ci przy tym dużo czasu. Aczkolwiek naprawdę i szczerze Cię podziwiam. Również podziwiam Cię za to, że postanowiłeś być wytrwały i w ciągu dwóch tygodni przeczytać 504 strony moich dawnych wpisów. Nie wiem, czy kiedykolwiek znalazł się ktoś taki, kto miał chęć akurat to zrobić. Naprawdę darzę Cię za to wielkim szacunkiem, ponieważ to nie było małe wyzwanie. Pamiętam, jak przy pierwszej naszej rozmowie akurat wspomniałam o starym koncie , a ty nie wierzyłeś chyba w pełni od razu, że tyle jest tego do czytania. Dopiero, jak dostałeś link i sam spojrzałeś na liczby.. Byłeś w lekkim szoku? Przynajmniej, ja tak to odczułam i następnie troszkę się z Ciebie śmiałam, gdyż nie wierzyłam, że uda Ci się przeczytać chociaż połowę w ciągu tygodnia.
|
|
|
|
IV. Ty jednak mnie zaskoczyłeś mówiąc mi po dwóch, czy trzech dniach od tej decyzji, że przeczytałeś już większą część wpisów. Podjąłeś się naprawdę silnego wyzwania i tak się akurat składa, że jutro upływa termin tego, czy się wywiązałeś z umowy. Lecz chyba nie o tych chciałam dużo pisać…Ogólnie to chciałabym również Tobie podziękować za to, że jesteś, że mam możliwość z Tobą pisać, wymieniać się poglądami, jak wcześniej z Weroniką i Twoim bratem..I chcę, abyś również wiedział, że masz rację. Ja i Twoja siostrzyczka, owszem jesteśmy jebnięte, ale tak się dzieje, kiedy dwie szalone wariatki się łączą ze sobą. I chyba zdążyłeś się sam o tym przekonać. Pamiętasz plan, o którym Wera Ci ostatnio opowiedziała? To mam nadzieję, że zdajesz sobie sprawę z tego, że on był naprawdę szczerze wymyślony i powiedziany.
|
|
|
|
V. Chociaż zaczęło się tylko od niewinnym żartów, to nie wiem, jak z Twojej strony, ale ja uważam, że to całkiem jest dobre. Lecz pisząc szczerze, to się zastanawiam… Jak to wszystko zacząć. Ponieważ wczoraj rozmawiając z Werą słyszałam od Niej, że to Ty się zastanawiałeś nad początkiem naszego romansu, a chyba wychodzi na to, że pierwszy krok będzie należeć do mnie… No, ale cóż. Czasami tak jest z wami, facetami, że to dziewczyny muszą coś za was robić:D Lecz pomijając ten szczegół to chcę Ci powiedzieć, że Cię uwielbiam. No, i że chcę więcej i częściej z Tobą rozmawiać. Dlatego zbieraj swój czas i chociaż raz dziennie bywaj na te pół godziny na moblo, aby dodawać jakieś wpisy. Masz chłopaku talent do pisania i na pewno o tym doskonale wiesz. A ja musze się przyznać, że codziennie wchodzę na Twój profil i powracam do Twoich postów.
|
|
|
|
VI. I szczerze? Zaczyna mi brakować coraz większej porcji czegoś świeżego do pisania. Wiedz, że Ty i Wera ostatnio jesteście moją główną motywacją do tego, aby w tym miejscu pisać. Nie wiem, czy potrafiłabym sklejać jakoś słowa, gdybym z wami nie rozmawiała. Wpływ na to głównie ma sam fakt, że jesteście ludźmi, z którymi potrafię szybko złapać wspólny język, gdzie nie kończą się tematy do rozmów, a wymienianie się poglądami staje się coraz większą przyjemnością. Dlatego proszę Cię, znajdź czas w swoim grafiku i zacznij chociaż odrobinkę więcej pisać, dobrze? Zobaczysz, że nie tylko na jednej twarzy pojawi się uśmiech, ale na większej ilości również. I co najważniejsze, to nie próbuj nawet zapomnieć o naszym romansie i zapamiętaj również fakt, że też jesteś moją Walentynką, ale jako płeć męska !:D ♥
|
|
|
|
spójrz na mnie. proszę, powiedz co czujesz, co widzisz w moich oczach? jesteś naprawdę szczęśliwy u boku innej, czy to kolejna zagrywka z twojej strony? chcesz się na mnie zemścić za to, jak się zachowywałam, gdy byliśmy razem? chcesz odebrać mi poczucie pewnej wartości, moralności, czy obraz szczęścia, które mogę stworzyć z kimś innym? chcesz, abym stała się zazdrosna i o ciebie walczyła, czy też chcesz zadać mi ból, którym sprowokujesz mnie do łez, powrotu dawnych wspomnień jakie mnie mogą zabić? chcesz, abym cierpiała, a ty będziesz stał z boku i przyglądał się, jak upadam, jak konam z bólu, bo nie wytrzymuję tej presji, pod którą jesteś zdecydowany mnie postawić?
|
|
|
|
nadal się łapię na tym, że często o tobie mówię, że wspominam cię ciągle w myślach. to jest moja cholerna słabość, której nie jestem w stanie się pozbyć. rani mnie ona znacznie, bo daje mi głęboką świadomość tego, że ty wciąż istniejesz. przypomina mi o tym wszystkim, dając do zrozumienia, jak wiele zmarnowałam życia będąc z tobą. nie rozumiem jednak dlaczego to wszystko musi, aż tak boleć. przecież ty odszedłeś. nie jesteś już obecny w moim życiu, a ja wciąż o tobie myślę. to musi mieć jakieś ukryte drugie dno. czyżbyś myślał o powrocie do mojego życia? przecież ja bym tego nie zniosła. nie po raz kolejny, kiedy zaczynam budować całą przyszłość od nowa.
|
|
|
|
brak wzajemnej między ludzkiej komunikacji, to podstawowy błąd obecnego wieku. nie potrafimy ze sobą rozmawiać, odrzucamy się wzajemnie nie mając świadomości, jak wiele przy tym tracimy. uciekamy tym od odpowiedzialności. nie przyznajemy się do popełnionych błędów. wybieramy złą drogę, którą jest w dzisiejszym świecie ucieczka. niszczymy w ten sposób podstawowe wartości, które w sobie posiadamy. odrzucamy się wzajemnie, ponieważ boimy się porażki. lecz to ona powinna nas czegoś uczyć. tak, to nasza porażka powina być motywacją do powstania. powinniśmy walczyć o siebie wzajemnie. inaczej tracimy wiele, zbyt wiele.. a potem już nie da się odzyskać wszystkiego, lecz niewielką namiastkę utraconych chwil po długotrwałej walce.
|
|
|
|
Uwielbiam ten głos, kiedy Ją słyszę. Uwielbiam się budzić i sięgać po telefon, a następnie czytać od Niej nowe wiadomości. Uwielbiam, jak na mojej twarzy pojawia się uśmiech, którego nie jestem w stanie się pozbyć, gdy tylko z Nią piszę. Uwielbiam, jak tłumaczy mi matematykę, a w międzyczasie ze mną plotkuje o różnych sprawach. Uwielbiam słuchać, jak się sama uśmiecha. Uwielbiam mieć świadomość, że mogę do Niej pisać i nie zważać na ilość wiadomości. Uwielbiam z Nią pisać pomimo, że brakuje Nam niekiedy doby na rozmowę. Uwielbiam wymieniać się z Nią poglądami i wnikać w każdą sytuację, którą mi opisuję. Uwielbiam słuchać i czytać Jej opowieści. Uwielbiam sam fakt, że jest przy Mnie. Tak zwyczajnie i po prostu uwielbiam tą dziewczynę, która jest przy Mnie i nie odrzuca Mnie mimo tak wielu przeciwności losu. A każdy nowy dzień staje się przy Niej piękniejszy... Ponieważ coraz częściej odnajduję w Niej bratnią duszę. A to najpiękniejsze uczucie, które człowiek może doświadczyć. ♥
|
|
|
|
niektóre wspomnienia pozostają w naszej pamięci na zawsze. nie da się z nich wyleczyć, ani tym bardziej od nich uciec. one wrócą, gdy tylko będą chciały. uderzą ze zdwojoną siłą, nawet jeżeli nasze życie będzie już zupełnie poukładane. wszystko to o co walczyliśmy przez ostatnie miesiące, lata posypie się. przeszłość będzie silniejsza. zrobi wiele, aby zniszczyć osiągnięcia człowieka. nie będzie oszczędzać w środkach... zada jeszcze więcej ciosów niż kiedyś. zemści się na nas za to, że od niej uciekliśmy, że jej nie chcieliśmy pielęgnować...
|
|
|
|
Kiedyś nie były ważne dla Ciebie przebyte kilometry. Mówiłeś, wręcz zapewniałeś mnie, że dzieląca nas odległość nie ma prawa mieć większego wpływu na nasz związek, a jednak się myliłeś. Okłamywałeś mnie mówiąc zupełnie coś innego. I wiesz, powinnam dziś Tobie dziękować za to wszystko, za tą naukę, którą przy Tobie zyskałam. Pokazałeś mi twarz człowieka wiecznie kłamiącego, oszukującego osoby, które się kocha. Lecz tu się pojawia masa pytań. Czy, aby na pewno Ty byłeś człowiekiem, który kiedykolwiek mnie kochał, który kogokolwiek kochał przez całe swoje życie? Wkładałeś przez tyle miesięcy maskę na swoją twarz. Zasłaniałeś swoje prawdziwe oblicze. Myślałeś, że nigdy się nie domyślę, że nie przejrzę na oczy i nie pojmę, jakim obłudnym i parszywym kłamcą jesteś?
|
|
|
|
Dodaj komentarz
