 |
|
- co sie stalo? - ziemia plonie.
|
|
|
|
Myśli też zaburzają rzeczywistość. Idą tylko dłuższą drogą.
|
|
|
|
Nic nie mówisz. To niesmialosc, czy stret do ludzi?
|
|
|
|
Zło skarda się niepostrzeżenie.
Oplata swymi mackami wasze wątłe ciała.
Nęci,
kusi.
Zło wcielone, czyli
ja i..
ty.
Człowiek.
|
|
|
|
(Bardzo długie milczenie.)
- Przecież masz przyjaciół.
(Bardzo długie milczenie.)
Masz wielu przyjaciól.
Co dajesz im od siebie? Musisz dawać im coś od siebie skoro się tak o ciebie troszczą.
(Długie milczenie.)
Co dajesz im od siebie?
(Długie milczenie.)
Co dajesz?
(Cisza.)
|
|
|
|
Będą mnie kochać za to, co mnie niszczy, sztylet w moich snach, pył w moich myślach, szaleństwo, które lęgnie się w zakamarkach mego umysłu
|
|
|
|
To siebie nigdy nie spotkałam, siebie, której twarz wykleja wnętrze mojego umysłu.
|
|
|
|
Utwór ten jest podróżą w głąb piekła, jakie potrafiła stworzyć ludzka psychika. Napisany został przez osobę zbyt słabą, by mogła ona udźwignąć swą wewnętrzną wrażliwość.
Dramat przepełniony jest ogromnym bólem i cierpieniem, a także przeraźliwym błaganiem o miłość.
|
|
|
|
- Masz już jakiś plan?
- Przedawkować, podciąć sobie żyły, a potem się powiesić.
- Wszystko na raz?
- Żeby przypadkiem nie zostało to zinterpretowane jako wołanie o pomoc.
|
|
|
|
To wszystko polega na zatraceniu siebie. Kiedy obsesyjnie kochasz, tracisz poczucie własnej tożsamości. I kiedy obiekt twojej miłości odchodzi, nie masz się na czym oprzeć. To może cię całkowicie zniszczyć.
|
|
|
|
Czasem musimy zejść do piekła w wyobraźni, aby nie trafić tam w rzeczywistości.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
