 |
|
Jest tak samo tylko może trochę smutniej.
|
|
|
|
Mam szacunek dla prawdziwych, mam pogardę dla fałszywych, zaciskam piąchy za te wszystkie wyrządzone krzywdy.
|
|
|
|
Wciąż biję piony z typami, od których bije prawdziwość.
|
|
 |
|
Zapamiętałam ten obraz idealnie - opierający się o mur chłopak, który ma trochę więcej niż 190cm wzrostu. Odpala kolejnego szluga, jest zapatrzony w szare blokowiska - dzieci, które biegają śmieją się i cieszą życiem. On jest pewny. Wie, co z nich wyrośnie. Poprawia swoje szare dresy - wciąga kolejnego bucha, rzucając fajke na beton. Zakłada bluzę Wierności, kominiarkę i łapie za kose. Zakłada na głowę kaptur, zaczyna biec. Z bloków wyłaniają się kolejne postacie, ubrane podobnie do niego, ale są w akcentach przeciwnej drużyny. Po kilku sekundach obok niego stają już chłopaki z jego bandy. Każdy w ręce trzyma jakąś broń. - Tylko frajerzy biją się na broń. - krzyknął do przeciwnej drużyny rzucając w bok kosę, chłopaki ponowili jego ruch. Ich przeciwnicy także ją odrzucili. Rozejrzał się. Wyszedł na przód, kilka kroków przed swoją ferajną. Zacisnął zęby, był oczy w oczy ze swoim wrogiem. Walka się rozpoczęłą, o honor. O barwy swojej ukochanej drużyny. Wygrali - nie ponosząc strat. | d_u
|
|
|
|
Codziennie słyszę to samo pytanie - Jak się trzymasz? - a jak można trzymać się po stracie przyjaciela? Tylko nieliczne osoby zrozumieją to uczucie, to cholernie bolesne uczucie. | droga_ulicy
|
|
|
|
No i Filarze pokazałeś jaki jesteś naprawdę. My znaliśmy szczerą prawdę już długo. Wczoraj raz kolejny Firma, pokazała dobrym ludziom jaki jesteś. - Wczoraj Bracie Dzisiaj Wrogu ! | droga_ulicy
|
|
|
|
Wkurwiają mnie sezonowi fani Paktofoniki, którzy wymienią ich dwie nuty i myślą, że są zajebiści. Film? Nie ma porównania z żadnym innym. Trzeba iść kolejny raz. | droga_ulicy
|
|
|
|
Potrafiliśmy lizać jednego lizaka, nosić te same ubrania, zachowywać się tak samo. Byliśmy nie rozłączni, stanowiliśmy - jedność. Zawsze nazywał mnie swoim Małym Klonem, a chłopaki? Śmiali się, że jestem ich Sebastianem w wersji Mikro. Zawsze się wtedy denerwowałam, ale byłam dumna - kiedy miałam te 7 lat, a on zabierał mnie na mecze piłki nożnej kiedy chodził na nie z Starszym Bratem. To On wpoił we mnie, miłość do Wisły Kraków. To On nauczył mnie tego cholernego życia na osiedlu, jak mam się bronić i żyć by tutaj przetrwać. To On dał mi pierwszego fulla. To przy Nim zasmakowałam pierwszy raz alkoholu, nikotyny czy czegoś więcej. To On był moim światem. To On we mnie wierzył zawsze, nawet gdy wątpliwi wszyscy. To On po prostu odszedł, nie pożegnał się. Odszedł. Odszedł na zawsze, podobno w lepsze miejsce. Wierzę, że tam jest mu dobrze. Ale tutaj na ziemi, brakuje Go. Szczególnie teraz, kiedy jest rocznica. Wymiekam. | droga_ulicy
|
|
|
|
Dziś był jeden z najgorszych dni mojego życia. Nie wiem, naprawdę nie wiem gdzie w sobie znalazłam tyle siły by go przeżyć. Rozmawiałam kolejny raz z jego zdjęciem na marmurowej tablicy. Płakałam. Płakałam jak małe dziecko wpatrując się w jego cudowne oczy i uśmiech, bez którego nie jedna nie mogła żyć. Dzisiaj - dwa równe miesiące, od jego śmierci. Nie poszłam do szkoły, mój dzień? Spędzony został na cmentarzu. Nie byłam sama, chłopaki też się pojawili. Łzy leciały im równo z moimi. Milczeliśmy. Każdy był wpatrzony w jego zdjęcie, a ja? Ja w myślach rozmawiałam z nim. Kiedy mieliśmy odchodzić, podeszłam do tablicy, ucałowałam jego zdjęcie - Śpij Spokojnie, Sebastianku. - dodałam, po czym wybuchłam płaczem. Na mojej ręce widnieje, obrączka. Nadal. Za kilka dni, był by kolejny rok - kiedy się poznaliśmy. Dlaczego nikt mi nie powiedział, kiedy tak naprawdę mamy się pożegnać? Nadal czuje ciepło dłoni, jego Matuli. Kiedy przejeżdżała po moim policzku, ocierając kolejne łzy. | droga_ulicy
|
|
|
|
Dodaj komentarz
