 |
|
Bóg jest kiepskim kucharzem, zupa zwana ziemią mu nie wyszła, zbyt popieprzeni ludzie i przesolona od słonych łez rzeczywistość
|
|
|
|
z pierwszym otwarciem oczu, byłam już w pierwszej lidze
|
|
|
|
Niby żyję, bo niby wdycham tlen i niby umiem oddychać, niby, bo nie ma Ciebie, mojego uzależnienia, które pokazuję jak oddychać, jak wstawać, jak się uśmiechać, jak istnieć.
|
|
|
|
a może nie kocham? może to przyzwyczajenie nie pozwala mi z Ciebie zrezygnować.
|
|
|
|
boję się prawdy, ale muszę ją usłyszeć, żeby się z nią pogodzić.
|
|
|
|
niby wiem wszystko. wiem, że to bezsens, wiem, że mnie nie chcesz. wiem. ale nie umiem odpuścić. nie umiem. nie potrafię. rozumiesz?
|
|
|
|
wybacz mi, że teraz nie siedzę na kanapie, rozkminiając ile znaczysz dla mnie, teraz idę spacerkiem ulicami tego miasta i jebie mnie co oznacza dzisiejsza data .
|
|
|
|
i nie wystarczy słowo by powiedzieć jak jest teraz. i nie byłbym tu sobą mówiąc, że się chce pozbierać i że umiem i że potrafię, że się nie wkurwię. i tak jest u mnie.
|
|
|
|
życie potrafi ranić, jak ludzie, którym ufamy, mimo że obiecywali, że już zawsze będą z nami.
|
|
|
|
Jutro może mnie nie być, a za rok będzie rocznica.
|
|
|
|
Nie dawaj nadziei, jeśli masz zranić. Nie obiecuj gdy wiesz, że i tak nie dotrzymasz słowa.
|
|
|
|
„Idzie o wszystko, o słoneczną przyszłość, nieważne, że setki razy mi nie wyszło.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
