 |
|
Wiesz czemu zima jest piękna? Prowokuje przytulanie.
|
|
|
|
Zaczyna robić się niebezpiecznie, gdy coraz częściej jego imię pojawia się w mojej głowie przed zaśnięciem.
|
|
|
|
- małaaa! - usłyszałam krzyk z drugiego pokoju. szybko poszłam sprawdzić co się dzieje. - no? - mruknęłam jak zobaczyłam go stojącego przed lustrem. - chodź tu. - powiedział i wyciągnął do mnie rękę. złapałam jego dłoń a on przysunął mnie delikatnie do mojego lustrzanego odbicia. - co widzisz? - spytał zamyślony. - a co mam widzieć? siebie widzę. - powiedziałam i zrobiłam swoją ironiczną minę. - a Ja nie. widzę młodą, silną dziewczynę, która wmawia sobie, że nie da rady. która myśli, że świat kręci się tylko i wyłącznie dookoła tego dupka, którego mówiąc szczerze najchętniej bym z siekierą ganiał. ogarnij się, co? zobacz jaka byłaś kiedyś a jaka jesteś teraz. to pobielałe stworzenie w lustrze, to nie ta sama Ola, którą znam. - powiedział i odepchnął mnie lekko, po czym odszedł. widziałam w jego oczach ile bólu zadało mu powiedzenie tego co mu leży na sercu, ile cierpienia Ja zadaje mu cierpieniem własnym. / eL
|
|
|
|
naprawdę kocham Cię.. naprawdę. / Pezet. ♥
|
|
|
|
była wigilia klasowa. właśnie skończyłam składać życzenia koleżance, kiedy podszedł do mnie uśmiechnięty od ucha do ucha kumpel. - no maluszku.. wszystkiego najlepszego. zdrowia, szczęścia oraz odwzajemnionej miłości. żebyś się tak często na mnie nie wkurwiała i zaczęła czasem myśleć o innych. - powiedział ze śmiechem całując mnie w policzek. - wzajemnie głupku. - mruknęłam uśmiechnięta. szłam usiąść, kiedy podbiegł do mnie jeszcze raz odciągając mnie na bok. - słuchaj, ale z tą miłością to hmm.. życzę Ci takiej prawdziwej miłości, szczęśliwej. żebym już nigdy nie musiał patrzeć w Twoje zapłakane oczy i mówić, że się ułoży. żebym już nigdy nie słyszał, jak siedzisz sama na przystanku i powtarzasz, jaka to jesteś beznadziejna rysując szkłem po ręce. żebym nigdy więcej nie spotkał Cię z fajką i wódką, bo to połączenie zdecydowanie nie dla Ciebie. - szepnął, i przytulił mnie.- a teraz nie udawaj takiej twardej tylko wypłacz się, ostatni raz w tym roku. - wyjąkał zasmucony. / eL
|
|
|
|
siedziałam pod kocem z kubkiem gorącej cytrynowej herbaty wpatrując się w Titanica, kiedy nagle ktoś usiadł koło mnie. - no no mała, wzruszyłaś się? - spytał. nie odwracając wzroku od telewizora kiwnęłam głową, na tak. - a ładnie to tak oglądać Titanica beze mnie? - znów zapytał. tym razem spojrzałam na niego z ciekawości. - o boże, nawet nie wiedziałam, że to Ty! - krzyknęłam niezdarnie się tłumacząc. - nic nie mów, młoda. nie musisz. - odparł, zdejmując swoją bluzę. - hah.. - szepnęłam a on podał mi swoją bluzę. - co? - spytałam zdezorientowana. - załóż ją. jak rok temu głupku. - powiedział ze śmiechem a Ja naciągnęłam na siebie jego bluze, pachnącą moimi ulubionymi perfumami. - dziękuje. - powiedziałam całując go w policzek. - cicho, będę płakać. - powiedział wślizgując się pod mój koc, przytulając mnie delikatnie. spojrzałam w jego oczy, zaszkliły się. wybuchnęłam śmiechem, dokładnie tak jak rok temu, kiedy byłam jeszcze szczęśliwa. / eL
|
|
 |
|
bez znaczenia jest to, jak bardzo byś chciał, pewnych ludzi i tak nie zatrzymasz przy sobie, odejdą./takczynie
|
|
|
|
siedziałam przy laptopie, pojawiła się wiadomość od Ciebie o treści 'przemyślałem wszystko, daj mi szansę, nie zmarnuje jej, wiem ile chcesz mi dać, Kocham Cię'. Gdy zbliżałam palce do klawiatury aby odpisać.. Obudziłam się. To był tylko sen. Cholernie piękny sen!
|
|
|
|
Wyszła ze szkoły wiążąc jeszcze szalik. Kiedy dochodziła do furtki, zauważyła, że stoi z kumplami. Trzymał w dłoni śnieżkę i momentalnie uśmiechnął się na jej widok. "Nie waż się!" Krzyknęła w jego stronę. "Bo co?" Zapytał z szelmowskim uśmiechem. Złapał ją i przyciągnął do siebie tak blisko, że wymieniali oddechy. "Proszę?" Zrobiła smutną minę. Już myślała, że ją pocałuje, gdy nagle znalazła się na ziemi, ze śniegiem na twarzy. Było cholernie zimno! Usiadł na niej okrakiem i śmiał się w najlepsze. "Złaź ze mnie!" Warknęła. "Oj, nie denerwuj się tak. Złość piękności szkodzi." Wciąż się śmiał. "A jak zachoruję?" Zapytała smutno. Spoważniał i powiedział cichutko: "To będę Twoim osobistym lekarzem." Nachylił się do pocałunku. Jakie było jego zdziwienie, gdy na ustach poczuł zimy śnieg. Zwaliłam go z siebie i pognałam pędem do samochodu. Spojrzał na mnie wnerwiony i pogroził palcem. Wysłałam mu buziaka. We wstecznym lusterku widziałam, jak się śmiał.
|
|
|
|
wiesz jak to jest wśród miliona ludzi być samym? / niepierdol_dawajbuziora
|
|
|
|
Dodaj komentarz
