 |
|
tak mocno krzyknę, że cię kocham, aż zagłuszę cały świat. wtedy będzie naprawdę romantycznie.
|
|
|
|
wiesz, że plamy po czerwonym winie wciąż pokrywają moją śnieżnobiałą, wiosenną sukienkę? wiesz, że w dalszym ciągu ten ogromny misiek od ciebie śpi ze mną co noc? wiesz, że nadal mam w archiwum te wiadomości od ciebie, z przed kilkunastu miesięcy? wiesz, że wciąż potrafię przypomnieć sobie każdy z twoich dotyków błądzących po moim ciele? wiesz, że w dalszym ciągu kocham cię równie mocno, jak wcześniej?
|
|
|
|
zatopić się w twoich ramionach i utonąć, jeśli trzeba. ryzyko traci wartość, gdy powietrze pachnie tobą.
|
|
|
|
była dyskoteka. ona tańczyła beztrosko, nie patrząc na innych. muzyka ją pochłonęła. w pewnej chwili ktoś zaczepił ją z tyłu. odwróciła się. to był on. ten w którym kochała się od roku, a on nawet nie patrzył w jej stronę. właśnie on. kiedy zapomniała o tym dupku, w chwili gdy się odwróciła, aby sprawdzić czego od niej chcą, pocałował ją tak namiętnie. ona pomimo całego roku starań spojrzała mu w oczy, uśmiechnęła się i słodko powiedziała: spierdalaj. wróciła do tańca a on i jego koledzy zszokowani jej reakcją, stali jak wryci pod ścianą do końca imprezy. jedyne co im pozostało to, patrzenie na jej kocie ruchy w tańcu.
|
|
|
|
poszliśmy całą czwórką na miasto. usiadłam z przyjacielem na chodniku. było zimno, wiało, a my byliśmy wykończeni łażeniem. - życie jest do dupy - powiedział. - nie lubimy go? - spojrzał na mnie, kładąc się na brudnej ziemi. - nie lubimy - odpowiedziałam, kładąc się obok niego. nagle, spojrzał za siebie. - o, idzie twoje szczęście z chipsami. spojrzałam. - no, a tam twoje z colą - zauważyłam przyjaciółkę. - to co, lubimy życie? - lubimy - podał mi rękę i wstaliśmy.
|
|
|
|
rzucić to wszystko i uciec. zacząć żyć od nowa. z nową etykietką. bez opinii, na starcie. bez ludzi, którzy kładą ci kłody pod nogi. bez problemów, bez rutyny. bez abstrakcyjnej nadziei na lepsze jutro. chcę uciec. ale nie mogę. dalej tkwię, w tym zakichanym, szklanym pudełku, zwanym życiem. stąd nie ma wyjścia. nawet śmierć, jest zbyt bezszelestna, by pomóc.
|
|
|
|
czego znów ta miłość ode mnie chce? za mało jej? zniszczyła wszystko. a teraz, gdy zdążyłam ogarnąć ten cały uczuciowy syf, znowu przychodzi i bez żadnego skrępowania, robi mi kolejny burdel w głowie. a wszystko to przez to, że tak szybko i niespodziewanie pojawiłeś się ty.
|
|
|
|
a największą moją wadą było to, że kochałam na zabój jednego, jedynego faceta. jego imię było moim mottem. pierwszą literę miałam wytatuowaną na karku, wodę toaletową trzymałam w szafce, bo on tak pięknie pachniał. spałam, wtulając się w jego bluzę, a w portfelu nosiłam jego zdjęcia. tak. to prawda co mówiła mi przyjaciółka - to naprawdę była chora miłość. psychiczne uzależnienie.
|
|
|
|
było mi głupio, gdy spotkałam was dzisiaj. ale po chwili, uświadomiłam sobie, że przecież to nie mi powinno być głupio. bo przecież to nie ja zerwałam z tobą wczoraj, mówiąc "to nie jest tak, że mam inną, po prostu muszę odpocząć, nigdy o tobie nie zapomnę". nie wiedziałam, że odpoczywasz od miłości, przy boku innej, i że myślisz o mnie, chociaż na jej widok zapominasz swojego imienia. jak już chcesz kłamać, to najpierw się naucz.
|
|
|
|
mogę chyba powiedzieć, że go kocham. ale kocham go tylko jak coś ulotnego. jak chwilę. jak narkotyk. narkotyk, od którego się jeszcze nie uzależniłam.
|
|
|
|
wystarczyło, że podstępem zmusiłeś mnie do spojrzenia sobie w oczy.. nagle uwierzyłam w powiedzenie "miłość od pierwszego spojrzenia".
|
|
|
|
pochyliła głowę i przycisnęła usta do jego ucha. - mój - szepnęła. - to jedno krótkie słowo wstrząsnęło nim aż do głębi duszy. sięgnął po jej dłonie, odwrócił je wnętrzem do góry i na każdej z nich złożył pocałunek. - moja - odszepnął.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
