|
Przepraszam,ale to już nie ten wiek, gdy dziecko tylko czeka na moment, w którym rodzice powiedzą,że nie są źli, że się nie gniewają i chcą "porozmawiać", a raczej wygłosić kazanie. Już od kilku lat nie wierzę w to ,że coś się zmieni. Rozmową nie naprawicie już niczego. Nie chcę tego. Mam wystarczająco siniaków i psychicznych blizn z waszego powodu. Nie chcę niczego naprawiać i ponownie pchać sie w paszczę lwa. Te chwile ciszy, gdy milczeliście i nie interesowało was moje życiem były cudowne, ale wyszedł na jaw brak zainteresowania, więc pora kontynuować grę aktorską i pokazać jak to bardzo martwicie sie o "swoją córeczkę". Przepraszam,ale nauczyłam sie żyć bez waszego wsparcia, a zaufanie pokładam w innych osobach, bo wiem ,że nie zawiodą mnie tak jak wy to zrobiliście.
|
Dodaj komentarz
