 |
|
całe życie zaciskamy zęby. żeby czegoś nie powiedzieć, czegoś nie zrobić, żeby coś zrobić, powstrzymać się, wytrzymać. jakoś to znieść. idziemy przed siebie z zaciśniętymi szczękami z nadzieją że choć to wystraszy otaczający nas mrok./whoami
|
|
|
|
to znów się dzieje. dzieje się i nie wiem jak temu zapobiec. nie pasuję do tego życia, tego świata. nikt tu mnie nie zna bo nikt nie jest w stanie mnie poznać. mogą próbować ale ja wiem że tylko udają. to świat fałszu i obłudy. jestem kawałkiem puzzla z innej układanki. nie istnieje osoba która da mi przepis na udane życie, więc chyba będzie musiało wystarczyć mi tylko to znośne. /whoami
|
|
|
|
czy potrafimy jeszcze spojrzeć na siebie jak kiedyś? czy Ty znowu zobaczysz kiedyś we mnie tą dziewczynę z pięknymi nogami zamiast krzyczącej marudy utrudniającej Ci życie? czy ja zobaczę w Tobie jeszcze kiedykolwiek tego chłopaka ze szkolnej ławki z czekoladowymi oczami zamiast dzieciaka zbyt często sięgającego po alkohol? i czemu własnemu dziecko świadomie robimy to co nam robili rodzice./whoami
|
|
|
|
jak to było? odnaleźli siebie i żyli długo i szczęśliwie. wzięli ślub. zamieszkali razem. mają upragnione dziecko. budują dom w każdym tego słowa znaczeniu. jak to wszystko pięknie brzmi. takie ogólniki. co u was? dobrze. zawsze przecież jest dobrze. każdy ma gorszy czas. a te problemy? ph przecież inni mają gorzej to nawet nie są problemy. i inne. kolejne. jedno lepsze od drugiego. nagle nie czujesz już bólu kolejnych ostrych jak brzytwa słów. czujesz się tylko coraz bardziej podrapana. po cichu gdzieś ucieka życie które się nie dokonało i już nigdy miało nie zaistnieć. /whoami
|
|
|
|
a więc stało się. nigdy nie wierzyłam w te dwa serca razem a jednak osobno. nie wiemy kiedy to się stało. może po tamtym piwie? a może po tamtym pchnięciu? tyle te już było. tyle gorzkich słów naszej codzienności która przecież miała być tylko Nasza. miało być miejsce tylko na miłość. dwa kochające serca zgniotło życie./whoami
|
|
|
|
Nie powiedział nikt, że to będzie proste
Nie uprzedził nikt, że wyleję łzy
Czy za dużo ich
Trochę to żałosne/Sanah
|
|
|
|
każda myśl. każde to wypowiedziane i to niewypowiedziane słowo. każde odczucie, dobre lub złe. czasem błahe, czasem ważne, obraźliwe , wypowiedziane mimochodem, wykrzyczane lub wyszeptane słowo. wszystko to leci w przestrzeń. może to marzenie a może zakład z samym sobą. wszystko. wszystko jest i pozostanie. spełni się, lub wróci do nas. może będzie to dobre słowo, dobry człowiek, albo dobra nauczka, bo nawet złe rzeczy czynią dobro. pamiętaj wszystko przepływa przez nasze życie, więc uważaj na siebie. /whoami
|
|
|
|
nigdy się nie do tego nie przyznałaś. udawałaś że to nie istnieje. że inni tak. ty nie. oni mogą. ty nie. miało nie być miejsca w twoim sercu na to uczucie. ono nigdy miało nie nadejść. a nawet jeśli to miało być tylko myślą. zbyt błahą by poleciała łza. miałaś być ponad. zostawić to jedynie w głębi i tam to przeżyć. i co? dzieje się. właśnie teraz. właśnie w tej chwili. wszystko przestało mieć znaczenie bo to nadeszło. główny punkt wokół którego toczą się twoje myśli. wokół którego robisz tyle zamieszania. który wywołuje zmieszanie, wylewa litry łez, trzyma za gardło i szlocha zbyt żałośnie jak na ciebie. nie chcesz tego, ale one nie chcą przestać płynąć. nie taka miałaś być. pochłania cię tęsknota. zabiera ze sobą nieprzespaną noc. /whoami
|
|
|
|
Cokolwiek czynisz – sercem czyń. Gdzie serce płynie – i Ty płyń. Gdzie serce dąży – dążyć chciej. A to, co kochasz – w sercu miej! /?
|
|
|
|
A kiedy już będzie po wszystkim
Gdy świat wróci na miejsce
Pójdziemy razem na spacer
Trzymając się za ręce
A kiedy już będzie po wszystkim
Do kina razem wyjdziemy
Wracając parkową alejką
Chmury podziwiać będziemy
A kiedy już będzie po wszystkim
Świat się na chwilę zatrzyma
Serce wdzięczność otuli
Odeszła niedobra godzina
A kiedy już będzie po wszystkim
Przyjdzie czas zrozumienia,
że zawsze obok był człowiek
z sercem zamiast kamienia
~ Elżbieta Bancerz, Dusza zaklęta w słowa ❤️
|
|
 |
|
Siadam w ciemnym pokoju i po kilku latach patrzę na to wszystko co przyniósł mi los. Nie miałam łatwego życia. Najpiękniejsze lata wkraczania w dorosłość spędziłam pogrążając się w depresji, a później lecząc ją na kolejnych terapiach. Trwałam w destrukcyjnych relacjach, pozwalałam spychać się na samo dno. Ja po prostu.. oj tak chyba polubiłam kiedy boli, kiedy to ja musiałam starać się i prosić o uwagę. Czy można przyzwyczaić się do tego aby facet traktował kobietę jako przedmiot? Można. Można nawet podświadomie tego szukać. Ale teraz, teraz kiedy godzinami leczyłam swoją głowę, kiedy znalazłam kogoś przy kim uwielbiam się budzić, czuje że jest dla mnie szansa. Że jest szansa na normalne życie, w spokoju i poczuciu bezpieczeństwa. I mam nadzieję że te lata cierpienia były po to abym dziś mogła być szczęśliwa. / napisana
|
|
|
|
Dodaj komentarz
