 |
|
Człowiek, który zaznał miłości. Nie takiej zwykłej miłości, ale miłości, która wzniosła go do nieba. Intensywnej, burzliwej, palącej zmysły, czasem bolesnej, ale wciąż tak mocnej, że byłby w stanie oddać za nią wszystko. Miłości obustronnej. Takiej, w której druga połówka nie musi zapewniać Cię o swoich uczuciach, ponieważ każdy jej gest, spojrzenie mówi samo za siebie. Myślę, że wtedy człowiek czuje się spełniony, szczęśliwy. Nawet jeśli to kiedyś się skończy, w jego sercu zostanie to ciepło i pamięć o tym, jak czuł się przy tej osobie. Nawet jeśli to runie, już zawsze będziemy wspominać ten czas i odczuwać szczęście / smokingkilss
|
|
|
|
Najbardziej nienawidzimy osobę, którą kiedyś kochaliśmy. Uważam jednak, że to kłamstwo. Jak możemy nienawidzić osobę, która dała nam tyle szczęścia? Czujemy niewyobrażalny ból, kiedy ta osoba zaczyna od nowa. Kiedy widzisz jak dobrze sobie radzi, jak nie cierpi, jak cierpisz Ty. Czujesz złość i rozgoryczenie, ale nie nienawidzisz jej. Twoje serce rozpada się raz za razem, jednak wiesz, że jesteś w stanie je uleczyć. Wtedy pozostanie tylko smutek i wspomnienia, które schowasz. Wtedy zobaczysz, że ta osoba, która była tak dla Ciebie ważna...na zawsze nią pozostanie.
|
|
|
|
Przestałem tęsknić już bardzo dawno temu. Gdy pożądane słowa nigdy się nie pojawiły, a w zamian za nie pojawiły się te inne, raniąc do krwi, zrozumiałem, że tak naprawdę już nie jest to przeznaczenie, a przywiązanie.
Nie da się tęsknić za czymś, czego nigdy nie było.
Nie da się tęsknić za czymś, co od początku przeznaczone było na swego rodzaju stratę.
Nie da się tęsknić za czymś, co było gotowe zabić, nim na dobre zakorzeniło się w sercu.
To zarazem fascynujące i przerażające, jak jedno słowo może odmienić wszystko. Po części wymazać bolesne wspomnienia i zastąpić je tymi dobrymi, które mają sens.
Już nigdy więcej nie zatęsknię, mając obok siebie teraźniejszość będącą najważniejszą z rzeczy, które mi pozostały.
|
|
 |
|
najważniejszą sztuką w życiu do opanowania jest godzenie się z tym, że ludzie odchodzą. jeżeli się jej nauczysz to będziesz niezniszczalna. wybrakowana, ale silna jak nikt inny.
|
|
|
|
wiesz, że się wyleczyłaś w momencie, kiedy przestajesz się wzdrygać, kiedy ktoś wymówi jego imię. bo brzmi ono dla Ciebie jak każde inne, które słyszysz w ciągu dnia. bezdźwięcznie, beznamiętnie, nieznacząco.
|
|
|
|
to, że śpię w Twojej bluzie, a misiek od Ciebie nadal zajmuje honorowe miejsce w moim łóżku, wcale nie oznacza, że mi Ciebie brakuje. mogę jedynie tęsknić. a w zasadzie nie mogę bo pomimo tego, że fizycznie żyjesz, osoba którą kochałam umarła. razem z moim uczuciem. popełniłeś samobójstwo przed dokonaniem morderstwa. niezły jesteś.
|
|
|
|
moment po Twoim odejściu, kiedy zrozumiałam, że jestem wystarczająco silna nastąpił wtedy, gdy nauczyłam się pić poranną kawę z Twojego kubka.
|
|
|
|
jestem zdania, że prawdziwa miłość przetrwa wszystko. ale uważam też, że miłość nie zawsze wystarcza.
|
|
|
|
pomimo tego, że odeszłam chciałabym każdy dzień z Tobą przeżyć jeszcze raz.
|
|
|
|
czuła się przy nim jak pod wpływem upojenia alkoholowego. świat się zatrzymywał. czas nie istniał. tańczyła nie zważając na przechodniów. opowiadała swoje intymne historie jadąc z nim pociągiem, zapominając, że wszędzie wokół, są ludzie, którzy słuchają jej z zawstydzeniem. śmiała się do rozpuku łez nie licząc się z utratą makijażu. robiła wszystko to co w trakcie upojenia, różnica występowała później. bo uczucia jakie jej towarzyszyło po jego utracie nie można porównać do największego kaca giganta w życiu.
|
|
|
|
stała na peronie nerwowo rozglądając się spoglądała co chwilę na zegarek. w myślach odliczała tylko czas powtarzając; "idioto masz jeszcze 3 minuty, 2, 1...". do momentu, kiedy nadjechał pociąg. nieśmiało wsiadła do niego i patrząc na zamykające się drzwi, wizualizowała sobie, jak staje między nimi nie pozwalając im się zamknąć. ale nie zrobił tego, nie pojawił się. w zamian za to, pojawiły się łzy wypełniając jej oczy jak woda akwarium. pociąg ruszył. niedługo po tym zahamował z piskiem, tak że upadła jak większość pasażerów. chciał zatrzymać pociąg. nie chciał jej wypuścić z życia, tak jak wypuścił ją z objęć kilka godzin wcześniej. ale spóźnił się. tak samo jak pociąg, który nie zdążył wyhamować.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
