 |
|
czas nie goi ran tylko pozwala nam zapomnieć o bólu. z dnia nadzień rany mniej krwawią, wspomnienia blakną. jednak odtworzenie tych najmniej przyjemnych jest znacznie łatwiejsze od tych najpiękniejszych. bowiem ludzka psychika zakodowuje bardziej zło względem samych siebie, niż ulotne szczęście.
|
|
 |
|
z cukierkowym uśmiechem na ustach, pełna słodkich wątpliwości zacznę wszystko od nowa.
|
|
|
|
obiecaj że jutro będziemy w sobie zakochani.
|
|
|
|
ten cholerny brak odwagi, by się do Ciebie uśmiechnąć.
|
|
|
|
i nie obchodzi mnie co inni mówią o miłości wiem, że ona istnieje i będę się tego trzymać .
|
|
|
|
czy to nie ironia losu? ignorujemy tych, którzy nas uwielbiają. uwielbiamy tych, którzy nas ignorują. kochamy tych, którzy nas ranią i ranimy tych, którzy nas kochają.
|
|
|
|
kocham cię za to, że bluzgasz, pijesz, palisz, ćpasz etc. za wszystkie twoje wady, których kiedyś nie mogłam znieść.
|
|
|
|
przychodzi w życiu taki moment, kiedy uświadamiasz sobie, że nie posiadasz nic wartościowego, żadnej szczerej przyjaźni, żadnego bezinteresownego rękawa do otarcia łez, nie wspominając nawet o prawdziwej miłości, a na myśl przychodzi tylko samobójstwo. najlepszy lek, na cały ból, na całe zło.
|
|
|
|
- zrozum, że wszystko to, co On jest Ci w stanie dać, to kilka wspólnych nocy, kiedy nie będzie musiał wracać do domu. - mnie to nie obchodzi. ja chcę takiego życia. wolę być szczęśliwa od czasu do czasu niż w ogóle.
|
|
|
|
do dziś pamiętam kiedy siedziałam na tylnym siedzeniu Twojego samochodu. bose stopy trzymałam za oknem, a wiatr rozwiewał moje kruczoczarne loki. siedziałeś za kierownicą, spoglądając co chwila w lusterko, aby sprawdzić czy nic mi nie jest. w radiu szła nasza ulubiona piosenka, którą wspólnie nuciliśmy. czułam, że mogę wszystko. ale dopiero, kiedy zatrzymałeś wóz, poczułam, że żyję. otwarłeś szarmancko drzwi i biorąc mnie na ręce posadziłeś mnie na dachu samochodu. nie wiedząc co ze mną robisz, niechybnie protestowałam. po chwili, sam się wdrapałeś na dach wraz z gigantycznym koszykiem i subtelnie usiadłeś obok mnie. na moje ramiona zarzuciłeś swoją skórzaną kurtkę, uznając, że jest mi zimno. z koszyka wyjąłeś nasze ulubione białe wino i nalałeś nam po lampce. - po co to wszystko? - spytałam, nie rozumiejąc czemu nie siedzimy na trawie jak normalni, cywilizowani ludzie. - chciałem, żebyś była nieco bliżej nieba, maleńka. nieco bliżej domu, aniele. - wyszeptał, całując mnie po karku.
|
|
|
|
Pokaż komentarze (3)
