|
Szedł parkiem pewien chłopak, udawał aroganckiego typa, który kocha tylko napierdalanie się z ludźmi, lecz to nie nie prawda, udawał kogoś innego, bał się że ludzie Go nie zaakceptują, że będą Go poniżać, nazywać pedałem. Nikt nie wiedział jaki jest, tak naprawdę. Wygląd miał nieziemski, chodź dla niektórych niezbyt ciekawy. Oczy niebieskie jak ocean po sztormie, a włosy zaś jak pszenica po deszczu porannym. Kochał pewną dziewczynę lecz bał się Jej to okazać, bał się też o to że Ona Go może nie zaakceptować... W końcu nie był dla Niej aniołem, raczej upadłym aniołem. Właśnie wtedy w tym parku szedł cały we łzach, nie wytrzymywał już tego życia, jego ciągłego kłamstwa. Gdy się tak samotnie zasmucał, zauważył na ławce Tą, Jego wybrankę serca. Małą brunetkę z niebieskimi oczkami pełne smutku, żalu z książką... jak zwykle romansem. Spoglądała niepewnie raz w Jego stronę a raz na książkę. [cd1] / ostro_pojebana
|
Dodaj komentarz
