 |
|
potrafię łamać serca, bić szyby i kochać cie na zabój
|
|
 |
|
mnie się krzywda działa, dzieje i będzie dziać niezmiennie - pora coś z tym zrobić, prawią mędrcy, starszyzna egzystencjalna, prawdziwi synowie stabilnego bytu. ale co takiego, najsłodsi moi? jak prawidłowo funkcjonować, kiedy nie sobą się martwię, a światem? jestem wypadkową przeszłości, podczas której to odrębne egzystencje stanowiły wartość. dla siebie nic nie znaczę
|
|
|
|
zachłysnęłam się szczęściem, teraz wyrzyguję rozpacz
|
|
|
|
kompletnie sobie nie radzę, kurwa, pomocy, błagam
|
|
|
|
rozsądek. i czymże jest kurwa rozsądek w obliczu emocji? nie stanowi najmniejszej wartości. niezależnie od tego, jak zdroworozsądkowe myślenie praktykuję (i to głównie przez nie jestem definiowana) tak martwić się nie przestanę. i troszczyć. i smucić. i rozpaczać i ryczeć, bo tobie jest źle, a nie mogę pomóc. bo mi nie mówisz. i odgradzasz się barierą milczenia. i uciekasz ode mnie, a w sobie tkwisz za mocno
|
|
|
|
okropnie jest słyszeć te słowa z twoich ust, kochanie. czuję się, jakby ktoś strzelił mi w kolano, kiedy planując sobie z tobą życie dowiaduję się, że jedynym twoim planem jest amatorski wyskok z okna. ja, mimo swoich załamań, chcę skakać z tobą w nurt życia
|
|
|
|
tyle razy przekonywałam się, że wyższość egzystencji odrębnej nad własną nie stanowi słuszności, tyle razy usilnie stawiałam swoje problemy nad twoimi, tyle razy próbowałam zdać sobie sprawę z tego, że mam znaczenie. tyle razy się nie powiodło
|
|
|
|
a jeśli nie potrafisz być szczęśliwy?
|
|
|
|
siedzę i płaczę, bo świat jest obrzydliwy
|
|
|
|
nie wiem co zrobić skarbie, by ci było lepiej i przykro jest mi słyszeć, że jesteś okropnie nieszczęśliwy, bo nie mam na to żadnych rozwiązań; utopią byłaby wizja, że jestem wobec tego receptą, że mogłabym być antybiotykiem na twoje przygnębienie, bo akurat tak się śmiesznie składa, że na mnie ty jesteś najskuteczniejszy
|
|
|
|
Dodaj komentarz
