 |
|
czym jest spokój psychiczny
|
|
|
|
i jakoś niesamowicie smutne to wszystko, a w tym niesamowicie smutna ja, chociaż przecież nie mam żadnego konkretnego powodu; i tak ciężko powiedzieć jest komukolwiek, że nie jest całkiem dobrze, a nawet dobrze nie jest wcale - dlaczego miałabym obarczać kogoś swoimi rozterkami? a z drugiej strony, kurwa, czy nie na tym polega bliskość właśnie? wewnętrzne poczucie winy wobec własnego samopoczucia, ot co
|
|
|
|
samoświadomość wydaje się być jednym z najbardziej destrukcyjnych aspektów człowieczeństwa
|
|
|
|
ja już nawet nie wiem, gdzie się zwrócić o pomoc, kochanie. ciebie miałam i tylko ciebie, jako jedyne źródło rzetelnego i prawdziwego wsparcia. nie mogę się wyzbyć wspomnień, szkoda, że towarzyszą mi tylko pozytywne - całokształt był tragiczny, może to byłoby dla mnie terapeutyczne
|
|
|
|
odległość stała się nagle odległością; nie mam już tego wrażenia, że w każdej chwili możesz tu wbiec po schodach, nie odwracam się, gdy na ulicy przystaje samochód. nie przychodzisz do mnie wieczorem tak naturalnie i lekko jak przedtem. jesteś daleko w świecie własnych smutków, a ja nie mogę ci pomóc. obyś tylko mogła spotkać kogoś, kto pomoże ci odnaleźć radość - odnaleźć ją szybciej - bo ona wróci, wiem to. być może jesteśmy nieco zmęczone, to przejdzie.
|
|
|
|
i tkwię w miejscu nadal, mimo że już nie płaczę ani odrobinę (choć chyba powinnam). i nie wiem co mogłabym powiedzieć, naprawdę, chyba tylko tyle że dalej coś we mnie zostało do ciebie i to coś tak mi żyć nie daje, że już nie wiem kompletnie co robię kim jestem co zamierzam osiągnąć i jakie perspektywy obrałam. coś mnie tak kłuje w serce
|
|
|
|
i wiem, że sobie nie zasłużyłam. i wiem, jak ciężko było mi poprosić o pomoc. i wiem, jak bardzo bolały mnie twoje słowa skierowane w moją stronę. świadomościowo jestem pierdolonym Jedi, uczuciowo mam poważną niewydolność
|
|
|
|
hej, przecież czas mija nieubłagalnie i w takim razie i mnie powinno minąć, ale nic nie minęło. jestem rozentuzjazmowanym bachorem, chociaż chyba już o tym pisałam. tęsknię za tobą słoneczko, tęsknię tak bardzo, jak bardzo chciałabym tego uniknąć. przez kilka poprzednich miesięcy myślałam, że wygrzebałam się z tego wszystkiego i wiem już, co dla mnie dobre i jak postępować powinnam. otóż, kochanie, nie wiem nic. studia, praca, czynności zastępcze pozwalające zniwelować negatywne postrzeganie świata nie przynoszą efektu, jak zresztą kurwa widać. miałam 13 lat, kiedy zaczęłam tu wylewać żale. minęło tak dużo czasu, mnie nic nie minęło
|
|
|
|
przerażenie siłą napędową mojego istnienia
|
|
|
|
i pomyśleć, że tyle rzeczy się dzieje i tak dobrze sobą zarządzam, decyzje podejmuje, niewyobrażalne rzeczy. i pomyśleć, że nadal w smutku się pławię
|
|
|
|
jezu jak się wszystko pozmieniało i jak bardzo to wszystko pozostało bez zmian
|
|
|
|
kim jestem i kim się stałam, dokąd dążę i czy jest nadzieja, że kiedykolwiek poczuję coś więcej, niż smutek? nie potrafię już sprawować kontroli nad wszystkim, o ile w ogóle kurwa kiedyś potrafiłam.. boże, co jest ze mną, tak się ciągle rozsypuję i spajam na przemian, żadnych efektów i progres zerowy
|
|
|
|
Dodaj komentarz
