 |
|
I wzywa mnie noc, co noc. I przeobraża.
Ale nie martw się o mnie, niedługo wracam.
|
|
|
|
Już mam tego dosyć.. Twój świat mnie wykończył, stopił.
|
|
 |
|
Po czym poznać, że jest się wartościowym człowiekiem? Po relacjach z innymi. Rozmowami czy postrzeganiem nas przez innych. / Chęć samorealizacji musi być krzepione motywacją. Ten napęd rośnie w dobra stronę tylko w wyniku dobrych relacji z innymi, bycia szczęśliwym. Skąd wiedzieć, że jest się szczęśliwym? ...człowiek w naturze ma tę niepewność, ciągłą chęć posiadania coraz większej ilości niepotrzebnych, materialnych rzeczy. Może szczęściem jest sama możliwość dążenia do niego. Szukam odpowiedzi, na te i inne pytania. Może są błahe? ...z każdego pytania rodzi się następne. Jak widać życie to świetna zabawa w pytania...lub zadania. - /soczyście
|
|
|
|
Podobno pada problemami.. Cud że nie moknę.
|
|
|
|
Ludzie gubią się, gubią sens. Biegną za czymś, co marnością jest. Chcą mieć, zamiast być. Gdzie jest sens? Szybki seks, sztuczni ludzie, wargi, cycki, botoks - kult ciała, zaniedbanie duszy. Tylko po co?
|
|
|
|
Nie trzeba umrzeć, żeby przeżyć piekło.
|
|
|
|
Najważniejsze dokonuje się w ciszy wewnętrznej.
|
|
|
|
Jak dym z papierosa unoszę się ponad ten jebany mętlik.
Moja osoba w modlitwie do Boga nie szuka sugestii.
|
|
|
|
https://www.youtube.com/watch?v=KbqRv1v-jGY i który to raz znowu korci mnie..
|
|
 |
|
Nie potrzebuję hashtaga, statusu, wręczanej znienacka róży, częstych wypadów za miasto, na kolację lub do kina oraz ciągłego zapewniania mnie, że jestem ważna. Nie potrzebuję ani słów, ani całej listy dóbr materialnych. Chcę jedynie Twoich palców przesuwających się z samego rana po linii moich żeber i szeptu "wstawaj, moja piękna", nawet jeśli następne co powiesz to "głodny jestem".
|
|
|
|
Bez problemu rzucam hasłem "daj mi spokój", odwracam się na pięcie i znikam z życia tej czy innej osoby. Usuwam się, wyłączam, jakby przestaję istnieć. Dla siebie, bo się męczę. Dla niej - wiedząc, że jedyne co mogę dać to pasmo rozczarowań i bólu. Tylko z nim jest inaczej. Nie potrafię uciec. Chowam się w najbliższym kącie, jednocześnie licząc, że nagle mnie dostrzeże. Tak przeważnie jest. Napotyka się na mnie i wysyła uśmiech. Kilka sekund uniesionych do góry warg, które są dla mnie jak magnez. To ten cholerny krótki moment, przez który od lat wracam do niego co dzień.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
