 |
|
Kolejnym koncertem, który zapamiętałam dobrze był nocny Anthrax, podczas którego oglądałam fire show, a także zostałam oblana błotem spod grzybka. Zespół zaserwował nam mocne brzmienia, porządne efekty świetlne i masę energii. Niektórzy „samobójcy” z naszej grupy nawet pobiegli bawić się pod samą scenę. Ja przesiedziałam półtorej godziny na kocyku, przysypiając na ramieniu kolegi. Na koniec, świetnie wspominam także występ Carrantouhill na Scenie Małej, czyli Folkowej. Są oni tam gospodarzami co roku, tym razem mieli koncert specjalny, jubileuszowy. Pod tą sceną, zabawa wygląda zupełnie inaczej. Wszyscy wspólnie się bawiliśmy, tańczyliśmy, muzyka irlandzka zmieniła nas w całkiem innych ludzi, dodała nam energii, tchnęła w nas nowe życie. Czy lepsze? Pewnie tak. Wymęczeni poszliśmy na Huntera. Mało pamiętam, nie miałam siły przyswajać już informacji. [cdn]
|
|
|
|
Podsumowując, Woodstock jest cudownym festiwalem. Prawdopodobnie najpiękniejszym, jaki dane mi będzie jeszcze przeżyć. Bo jest to taki nowy świat, w którym każdy znajdzie swoje miejsce, nie ma podziałów, kłótni. Miłość międzyludzka aż promienieje od tamtej polany. To jest właśnie to miejsce i ten czas, gdzie budziłam się w środku nocy, wychodziłam na zmoczoną rosą trawę i czułam, że żyję, że to właśnie tu jest moje własne miejsce na ziemi. Rano budziły mnie promienie palącego słońca, wślizgujące się przez poły namiotu, wspólnie jedliśmy śniadanie i zaczynaliśmy nowy dzień. Nowe emocje, nowe widoki, stanie w kolejkach, wszędobylskie tłumy. Warto jechać na Woodstock. Jeśli nie boimy się odrobiny brudu i nieokrzesania, odrobiny wolności i potrzeby bycia samodzielnym, jedźmy tam, przeżyjmy oczyszczenie, miejmy co wspominać. Dajmy sobie szansę zakochać się w tej polanie
|
|
|
|
jako, że pani profesor z WOKu nakazała napisać recenzję z wydarzenia kulturalnego, forysiowa oczywiście przypomniała sobie Woodstock. no i dawno nic tu nie było, więc wrzucę
|
|
 |
|
Znaleźć wrażliwych ludzi, którzy czują to, co my, jest z pewnością największym szczęściem na ziemi.
|
|
 |
 |
I zamknęłam się we własnej czasoprzestrzeni,odizolowałam od siebie pozytywne bodźce,przywykłam do samotności,którą tworzyłam przez miesiące po bolesnej porażce,po zaliczonym upadku,z którego pozbierałam się nie poprzez resztki sił,a resztki zdrowego rozsądku,który podpowiadał mi,że jeszcze nie czas na koniec.Odrzuciłam od siebie wszystko co byłoby w stanie mnie cieszyć,owinęłam swoje ciało i życie samotnością,która stroi moje ciało,ubiera rozum w myśli,brudzi moje dłonie gdy przypadkiem jej dotknę,ciąży na moich kościach i nie pozwala mi wstać.Wszystko przez to,że któregoś dnia obiecałam ci,że choćby nie wiem co będę na Ciebie czekała.Będę czekała mimo,że czekanie tak bardzo niszczy,tylko proszę,proszę każdego dnia byś nie wrócił o sekundę za późno.
|
|
|
|
- Bądź szczęśliwa... - szepnął, odchodząc. / Nataalii
|
|
|
|
Potrzebuję wiary w to, że coś może mi się udać. / Nataalii
|
|
|
|
OMG nie ma co, human na inżynierce to ciężki orzech do zgryzienia ;/ Ale don't give up damy radę! (chyba xD)
|
|
 |
|
jesteś wart tyle, ile sam od siebie dajesz.
|
|
|
|
a każdego dnia siedemnastu z nas z parapetu okna skoczy, zatrzaskując oczy.
|
|
|
|
Ja bardziej niż wy jeszcze krztuszę się i duszę,
ja częściej niż wy jeszcze żyć nie chcę a muszę
|
|
|
|
Dodaj komentarz
