 |
|
Są chwile, kiedy boję się, że to już tylko przyzwyczajenie, rutyna i strach przez samotnością.
|
|
 |
|
Gasnące kontury miasta, blaknąca farba, która broni się ostatkiem sił. Kolejny dzień, upływający przy akompaniamencie postępującej jesieni, skutecznie zacierającej niewyraźne ślady minionego lata.
|
|
|
|
Wystarczy, że jesteś. Wtedy jestem bezpieczna.
|
|
|
|
Przebieram palcami we wspomnieniach, jak w mętnej wodzie. Próbuję coś dostrzec, ale nie potrafię, wszystko jest za mało przejrzyste. Nie widzę dna, topię się szumie słów, który stale przybiera na sile. Staram się sięgnąć dna, ale już za późno, już nie ma ratunku. Oczy zachodzą mi mgłą, otacza mnie spokój. Wracam.
|
|
|
|
Prawie jak coś nierealnego, jak sekwencja snu. Ne chcę wracać, przepełnia mnie strach. To rzeczywistość znów prześlizguje się przez moje palce.
|
|
|
|
Otwieram oczy, nasze spojrzenia się spotykają. Przytulam się mocniej, chcę być jak najbliżej Ciebie.
|
|
 |
|
Miłość – najbardziej zdradliwa choroba na świecie: zabija cię zarówno wtedy, gdy cię spotka, jak i wtedy, kiedy cię omija. Ale to niedokładnie tak. To skazujący i skazany. To kat i ostrze. I ułaskawienie w ostatnich chwilach. Głęboki oddech, spojrzenie w niebo i westchnienie: dzięki ci, Boże. Miłość – zabije cię i jednocześnie cię ocali.
|
|
|
|
- Dlaczego nie wszyscy je widzą? Dlaczego kolory znikły?
Dawca wzruszył ramionami.
- Takiego dokonaliśmy wyboru, postanowiliśmy przejść na jednakowość.
|
|
|
|
zerwiemy przywiązanie z szyi
|
|
|
|
68. Bądź odważny. A jeżeli nie jesteś, udawaj, że jesteś. Nikt nie zauważy różnicy.
|
|
|
|
Budzę się w nocy, wciąż otoczona resztkami obrazów ze snu. Boję się, że nie zasnę, ale wtedy wracam myślami do uczucia bezpieczeństwa, które towarzyszy mi, gdy delikatnie dotykasz mojej twarzy, gdy mocno mnie przytulasz, przyciągasz do siebie. Wtedy wszystko zwalnia, uspokajam się. Mogę wracać do snu, bez obaw o jego treść.
|
|
|
|
Krzyczę w poduszkę, wbijam w ciało już odrobinę zbyt długie paznokcie. Przesuwam dłonie wyżej, zaciskam je na głowie. Próbuję wtopić się we własne łóżko, ale ciągle czuję. Wciąż nie znikam.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
