 |
|
Ulotne spojrzenie, nieśmiały uśmiech i delikatny rumieniec.< 3
|
|
|
|
-Dlaczego za mną idziesz ?
-Chciałem powiedzieć Ci , że Cię kocham.
-Widocznie nie poznałeś jeszcze mojej przyjaciółki.
-Jakiej przyjaciółki ?
- Jest ode mnie ładniejsza i mądrzejsza. stoi za Tobą.
- Ale tu nikogo nie ma..
- Widzisz , gdybyś mnie kochał , nigdy byś się nie odwrócił.
|
|
|
|
nie uśmiechaj się do mnie w ten sposób. nie Neraz, kiedy mam świadomość, że już nigdy nie będziesz mój, a ja nigdy nie będę mogła dobrowolnie, tego uśmiechu odwzajemniać, zupełnie przypadkowo, wpatrując, się zachłannie w twoje oczy.
|
|
|
|
On ci się tak .. przygląda. Tak intensywnie. Jakby był twoim ochroniarzem, gotowym w każdej chwili osłonić cię własnym ciałem przed strzałem, czy coś w tym rodzaju...
|
|
|
|
Jadę dzisiaj w daleki świat.
Myśli są rozwiane.
Twarz smutna.
Oczy pełne łez.
Ja już tak daleko stąd.
Ty zostałeś tam.
Ty zostałeś sam.
A ja sama w tej podróży .
Jadę poznać nowych ludzi.
Poznać nowe życie.
W nim już nie ma miejsca dla Ciebie.
Wszystko co było zostało już zniszczone.
Wszystko co było więcej już nie wróci.
Droga tak strasznie się dłuży.
I Ciebie tak bardzo tutaj brakuje.
Lecz wiem, że muszę nauczyć się żyć bez Ciebie.
Musze o Tobie zapomnieć.
Mimo, że pragnę skryć się w twoich ramionach.
Wiem, że mi nie wolno
|
|
|
|
tysiące ludzi wokół , a Ty szukasz właśnie moich oczu...
|
|
|
|
Dlaczego pragniemy żyć wiecznie? Bo chcemy, by dzień jutrzejszy przyniósł nam to, co kochamy. Pragniemy przeżyć choćby jeszcze kilka chwil z ukochaną osobą. Chcemy spotkać kogoś, kto będzie godny naszej miłości i sam pokocha nas tak, jak na to zasługujemy. Dlatego człowiek, który nie ma nikogo, kogo mógłby pokochać, pragnie śmierci.
|
|
|
|
Nie żałuje żadnej chwili i wiem że, te najgorsze nauczyły mnie najwięcej.
|
|
|
|
-Co w nim jest takiego szczególnego?
-Nie wiem, ale chce to sprawdzać do końca życia.
|
|
|
|
A ja zamiast odwrócić wzrok, patrzyłam i uśmiechałam się pod nosem, ciesząc się z tego, że masz dobry humor i jesteś szczęśliwy.
|
|
|
|
Część naszego życia polega na poszukiwaniu tej jednej osoby, która zrozumie naszą historię. Często okazuje się, że wybraliśmy niewłaściwie. Człowiek, o którym sądziliśmy, że rozumie nas najlepiej, odnosi się do nas później ze współczuciem, obojętnością albo wręcz antypatią. Z kolei ludzie, których obchodzimy, dzielą się na dwie grupy: tych, którzy nas rozumieją, i tych, którzy wybaczają nam najgorsze grzechy. Rzadko zdarza się trafić na kogoś, kto ma obie te cechy naraz.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
