 |
|
Jest jedyną osobą, która widzi moją duszę,
rozbitą, rozdartą, całą w szwach.
|
|
|
|
Lekcja polskiego. Nauczycielka dała nam jakieś zadanie gdzie trzeba było wymienić cechy charakteru.
- Jacy są ludzie? - zapytała pisząc coś na tablicy.
- Zazdrośni - rzuciłam patrząc w jego stronę.
- Obrażalscy - syknął chamsko się uśmiechając.
- Nieufni - powiedziałam.
- Zdradliwi - dopowiedział.
- Zapatrzeni w siebie - wyszeptałam cicho.
- Uparci - patrzył na mnie aroganckim wzrokiem.
- Kłamliwi. - rzuciłam.
- Mimo iż udają że mają wszystko gdzieś to im zależy - powiedział.
- I kochają tych których nie powinni. - syknęłam spuszczając wzrok.
- Tęsknią udając że tak nie jest - odparł cicho wpatrując się we mnie tymi kurewsko zielonymi tęczówkami
i wstając w ławki wyszedł z klasy.
Po pięciu minutach napisał mi smsa o treści:
"Kocham Cię i zależy mi na Tobie. Czy ty tego nie widzisz?"
|
|
|
|
Nie zapomnij tylko,
jak wygląda zachód słońca w jej oczach.
|
|
|
|
Pozostaje mi tylko zamknąć oczy,
gdy będę już nad przepaścią.
|
|
|
|
"To należy już do przeszłości.
Nie mogę tego zmienić, mogę jednak ugasić płomień i sprawić,
by rozżarzone węgle minionych wydarzeń obróciły się w popiół zapomnienia."
|
|
|
|
Wybijamy okna Panu Bogu skamieniałymi sercami.
|
|
|
|
gdy spotkałam się z moimi przyjaciółkami wszystkie problemy , sprawy , wspomnienia rozeszły się gdzieś jakby ich w ogóle nie było . to właśnie One pomagają mi w tych trudnych chwilach , mogę być z nimi zawsze szczera aż do bólu i dlatego czasami dostaje od nich w łeb , z nimi mogę iść przez całe miasto śmiejąc się , ludzie wtedy patrzą na nas jak na wariatki , a my się w ogóle tym nie przejmujemy . dlatego nie należy stawiać na miłość tylko przyjaźń .
|
|
|
|
Mam dość zaczynania od początku, znów muszę. Znów powinnam. Jestem tym zmęczona. Zmęczona jestem dniem choć ledwo się zaczął. Chciałabym już wieczór. Czekam. Czekanie sprawia że możliwe że nie dostrzegę magii chwili obecnej. Możliwe. Jestem na siebie zła. Zaczynam tak dzień, będąc zła. Mam nadzieję, że skończę inacze
|
|
|
|
Może i mówię, że mam go w dupie. Że pierdole jego i tę jego nic nie wartą miłość. Może i oglądam się już za innymi chłopakami. Może nawet podoba mi się jego kolega. Ale pośród tego wszystkiego wciąż widzę jego. Chociaż wiedz, że tego nie chce. Chociaż teoretycznie zakończyłam już ten rozdział w moim życiu. Może i powiesz, że jestem żałosna, ale w głębi serca nadal coś do niego czuje. Nie potrafię ot, tak zapomnieć o tym, co było. Mimo, że mnie krzywdził. Że płakałam i cierpiałam. To za bardzo utkwiło w moim sercu. A ja nadal mam żal do siebie, że to się akurat tak musiało skończyć.
|
|
|
|
`Z perspektywy czasu mogę w końcu powiedzieć,
że tak przeszło mi, już nie miewam palpitacji serca na twój widok
a twojego uśmiechu nie traktuje jak wyjścia słońca po miesiącu deszczów.
Jestem z siebie dumna a zarazem szczęśliwa w końcu to się skończyło,
żyje swoim życiem a nie tobą, mogę oceniać i obracać się za innymi chłopakami
nie porównując ich do Ciebie. Nie zaprzeczam możliwe, że będą takie momenty
gdy znów mi się przypomnisz i to wszystko co z tobą związane ale wiesz co?
Będę powtarzać sobie jakim jesteś dupkiem i nigdy się nie zmienisz,
To spowoduje odruch wymiotny twoją osobą.
|
|
|
|
Jeszcze o tym nie wiesz, ale życie nie musi być takie ciężkie,
może lubimy ból. Może tak po prostu jesteśmy ukształtowani.
Ponieważ bez tego może nie czulibyśmy naprawdę, że żyjemy.
Jak to szło, po co walę się młotkiem w głowę?
Bo to takie cudowne uczucie, kiedy przestaję.
|
|
|
|
Może przegrałam już życie? Czasami czuję jakby śmierć dawała mi znaki,
by powoli żegnać się z otoczeniem. Stoję nad przepaścią.
Wokół widzę pustkę. Otacza mnie ciemność.
Durna myśl wciąż krąży w mej głowie:
"..nie wszystko stracone". Gdy uwierzę, nastąpi koniec czy początek?
Retoryka. Niektóre pytania i tak nie mają już dziś sensu.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
