 |
To właśnie z nim, jako pierwszym, zaczęłam wyobrażać sobie przyszłość. To właśnie on był w następnych rozdziałach mojego życia, planowanym głównym bohaterem. Wyobrażałam sobie, jak będą wyglądać nasze dzieci i że kiedy dorosną, będą krzątać się po domu, bawiąc się swoimi zabawkami, biegać po wielkim ogrodzie, i mówić nam o rzeczach, których ja nigdy nie miałam odwagi powiedzieć swojej matce. Myślałam, jak będziemy wyglądać razem w fotelu, z siwymi włosami, starymi kapciami na nogach i zmarszczkami na twarzy. Wszystko już było gotowe, ale pewnego dnia on odszedł, mówiąc: 'uczucie minęło, sam nie wiem jak to się stało' i cały mój plan na życie poszedł w odstawkę. Teraz tylko widzę ten obraz, jak siedzę sama na bujanym krześle, szyjąc na drutach, a obok mnie nie ma nikogo, do kogo mogłabym się przytulić, za kim mogłabym od czasu do czasu zatęsknić, nikogo.
|
Dodaj komentarz
