|
Pamiętam dokładnie jakieś trzy pierwsze miesiące pierwszej klasy gimnazjum. To one nauczyły mnie życia i przypomniały o tym, że nie zawsze jest tak kolorowo. Poznałam wspaniałych ludzi, dzięki którym teraz mogę twardo stąpać po ziemi. Nauczyłam się mieć wyjebane na niektórych ludzi i zabijać wzrokiem. Poznałam także jego. Kogoś, o kim wiem mało pomimo roku znajomości. Kogoś, komu zawdzięczałam pierwszą miłość. Kogoś, kogo obecność stresowała mnie najbardziej, a każde słowo do niego-wypowiedziane było z trudem. Kogoś, kogo się wstydziłam, kogoś, kogo pokochałam i kogoś, kogo nie zapomnę. Dziś - mijamy się bez słowa na szkolnym korytarzu patrząc sobie w oczy, pomimo tego, że każde z nas ułożyło sobie życie na nowo. Wiem, że teraz byłoby inaczej. Że zamiast cichego siedzenia i nieodzywania się do siebie, byłyby głośne śmiechy i szczere rozmowy, bo do tej szkoły przyszła młoda dziewczynka, która nie zna się na uczuciach, a wyjdzie dziewczyna, która wie, czym jest miłość.
|
Dodaj komentarz
