 |
|
Flesze z melanży nie pamiętam wiele. Nie pamietam Twojej twarzy. Zapominam Ciebie.
|
|
|
|
od dawna nie wiem co u mnie
|
|
|
|
jeśli miłość jest człowiekiem, to chodzi mi o Ciebie
|
|
|
|
Taka abstrakcja. Nikogo nie całować. Nikomu nie pozwalać się kochać. Tylko oddychać i trwać.
|
|
|
|
wspomnienia są gorsze niż teraźniejszość, bo już nic z nimi nie możesz zrobić. Musisz je mieć. I to jest straszne."
|
|
|
|
dla tych, których kochamy, potrafimy być najokrutniejsi
|
|
|
|
wielu z nas czuję, że musi być wszystkim dla wszystkich, ale wcale tak nie musi być
|
|
|
|
nigdy nie lubiłeś sposobu w jaki się o tym wypowiadałam, jeśli tego nie łapiesz, zapomnij.
żebym ci nie musiała już tego, kurwa, tłumaczyć
|
|
|
|
kiedy kochanie śpisz, staram się być kim chcesz, wtedy opadam z sił
|
|
 |
|
"Bo ja lubię do Ciebie pisać. Z różnych powodów. Między innymi dlatego, że chcę, żebyś wiedziała, że myślę o Tobie. To dość egoistyczna pobudka, ale nie mam zamiaru się jej wypierać. A myślę dużo i często. Właściwie myśli o Tobie towarzyszą mi w każdej sytuacji. I nie masz pojęcia, jak bardzo jest mi z tym dobrze'' // J.L. Wiśniewski ♥
|
|
|
|
-Jeśli z jakiegoś powodu pomyślałabyś, że nie zostało Ci dużo czasu… -Chodzi Ci o dzisiaj? -Nie, o całe życie. Gdyby pozostał Ci tylko jeden dzień, co byś zrobiła? -To niedorzeczne pytanie. -Chciałbym po prostu wiedzieć. -A więc, popatrzmy.. Mój ostatni dzień na Ziemi. Kupiłabym sobie buty. I zjadła dziesięć burgerów. I jest taki model bielizny Calvina Kleina. Dobrze by było choć troszkę go ponosić. To taka łatwa odpowiedź, bez przemyślenia... Spędziłabym ten dzień z Tobą. -Naprawdę? -Oczywiście. Po prostu być razem. Tak jak teraz. Nic nie robić. //''Jeśli tylko'' ♥
|
|
 |
|
Nie mam już sił, aby mówić o uczuciach, aby przyznawać się do smutku, który kłębi się w moim sercu. Nie mam sił mówić, jak bardzo jest źle, kiedy nikt nie jest obecny. To takie uczucie samotności, pustki potrafi już przezwyciężyć wszystko we mnie. Nie wytrzymuję przez to, ale nie poddaję się na tyle, aby ulec presji i uciec do przeszłości, aby uciec do fizycznego bólu. Choć nie jeden raz chciałabym coś zrobić ze sobą, nie raz próbowałam skrzywdzić siebie na tyle, aby nie pamiętać o tym co miało miejsce. Ale tak się nie daje. Ta presja staje się czymś nieuniknionym , taką zbłąkaną nadzieją. Wciąż wierzę, że coś się zmieni, że ktoś zrozumie jakieś błędy i będzie chciał cokolwiek naprawić, że coś wyniknie z inicjatywy drugiej osoby, a nie tylko i wyłącznie mojej. Jednak kiedy przychodzą takie dni, jak ten dzisiejszy rozumiem, że nie ma na to szans, że jestem nikim w życiu ludzi, którzy pomimo błędów i odejścia nadal coś dla mnie znaczą.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
