 |
Czuję, że nie pasuję do tego świata, do tych ludzi. Kiedy patrzę innym w oczy, widzę ten żar, tą radość z życia i nadzieję w każdej wykonywanej czynności, że to wszystko ma sens. Ja już tak nie potrafię. Nie umiem cieszyć się życiem. Każdego dnia marzę o śmierci, co sprawia, że jeszcze bardziej izoluję się od wszystkiego. Jednak nikt tego nie zauważa, bo każdego dnia przybieram na twarz sztuczny uśmiech, udaję, próbuję upodobnić się do innych. Mam już coraz mniej siły, moje mięśnie twarzy są zbyt obolałe, serce pęka z bólu, bo już nie chce udawać. Oczy robią się szkliste, chcą chociaż w niewielkim stopniu pozbyć się tego cierpienia, które jest rozdzierające. Ale przestałam na to reagować, stałam się tak niesamowicie pusta. Wmawiam sobie, że te wszystkie kłamstwa to prawda, z tą nadzieją, że kiedyś w nie uwierzę i zapomnę jak bardzo nienawidzę żyć. / dustinthewind
|
Dodaj komentarz
