 |
|
(...) jak dużo powiedzieć, a nic nie powiedzieć, jak się
śmiać, gdy w środku nie do śmiechu, jak w coś wierzyć,
gdy w nic się nie wierzy, (...).
|
|
|
|
Dla mnie nie było czegoś większego, niż ona. Nie było
większego marzenia niż ona.
|
|
|
|
(...) mężczyźni cenią tylko to, o co musieli walczyć. Jeśli
dostaną coś zbyt łatwo, szybko się nudzą i tracą
szacunek. Nigdy się nie spiesz! Pozwól, aby czekał (...)
To będzie dobre dla was obojga.
|
|
|
|
Nie umiem, nienawidzę się rozstawać. Z nikim i z
niczym, co niechcący pokochałem.
|
|
|
|
W nastroju była zawsze szampańskim albo podłym.
Same skrajności, nic pośredniego. Niektórzy mówili, że
jest stuknięta.
|
|
|
|
Desperacko próbuję odsunąć
od siebie atakujące mnie uczucia.
|
|
|
|
Powiedz, że mnie kochasz, to krótkie zdanie, wypowiedz
je jak zaklęcie, a zrobię sobie z niego tatuaż w samym
środku serca.
|
|
|
|
Mówię ci, żebyś nie robiła zamętu w kosmosie, ale ty i
tak wstajesz i podchodzisz do okna, a wtedy niebo
widzi dwa słońca i jest przez cały dzień z twojego
powodu zdezorientowane.
|
|
|
|
Nie kocham Cię.
Nigdy Cię nie kochałam i nigdy nie byłam dla ciebie
dobra.
Nigdy nie usiłowałam sprawić ci radości, a jednak jesteś
mi równie bliski jak moje własne serce. Przywykłam do
twoich słów, do tonu twojego głosu. Do myśli, które
były zawsze moimi.
Przywykłam do ciebie.
|
|
 |
|
Pełen radości jest człowiek, który ma przy sobie bliskich ludzi, kiedy może z nimi dzielić każdy dzień. Chciałabym w końcu należeć do grupy osób, które są bezgranicznie szczęśliwe. Chiałabym żyć razem z Tobą. / somefeelings
|
|
 |
|
Oni nie rozumieją tego, że czasem jeszcze muszę zostać sama, bez jakiegokolwiek towarzystwa. I tu nie chodzi o to, że nadal chcę umierać w ciszy i samotności, ale o to, że chcę pozbierać to co mam w sobie jeszcze żywe. Chcę uporządkować wspomnienia i wykrzesać z siebie tą iskrę, która sprawi, że moje życie zapłonie na nowo, że odnajdę sens w sobie, bo czuję, że od dawna go noszę. Ale oni nie wiedzą, nie rozumieją, że wewnętrzna żałoba może trwać dłużej niż każdemu się to wydaje. Poraniona dusza i złamane serce dochodzi do siebie dłużej niż stłuczone kolano, a ja swoją duszę raniłam kilkukrotnie pozwalając mu na ciągłe powroty. Dopiero teraz kiedy nie ma już nic ja jestem w stanie dokładnie zregenerować każdą swoją cząstkę, ale potrzebuję spokoju, ciszy i chwili zrozumienia. Nie jest mi z tym wszystkim lekko, ale staram się jak mogę, aby móc powiedzieć, że już w stu procentach wróciłam do normalności. Niech ktoś wreszcie to zrozumie. / napisana
|
|
 |
|
nie wiemy co mamy robić, gdy każą nam latać znów a już nie mamy siły żeby chodzić
|
|
|
|
Dodaj komentarz
