|
Siedziałam w domu pod kocem z dobrą książką w ręku i gorącą herbatą. Patrzyłam na wirujące za oknem płatki śniegu i zastanawiałam się nad sensem życia. Wiem, że to może być głupie, ale porównywałam ludzi, do tych właśnie spadających płatków. Na pozór każdy wydawał się taki sam. Lecz gdyby się przyjrzeć, każdy był inny. Wszystkie te maleńkie gwiazdki, choć się od siebie różniły, miały jeden cel-spaść na ziemię. Tak samo było z ludźmi. Z tym, że ludzie mieli inny cel. Ludzie żyli po to, aby umrzeć.
|
Dodaj komentarz
