 |
|
"Jestem tu dzisiaj tylko dzięki Tobie. Jesteś przyczyną, dla której istnieję. Jesteś dla mnie przyczyną wszystkiego. Dziękuję..."
|
|
|
|
Walls are built to keep us safe
Until they're crashing down
Worlds apart
We were the same
Until you hit the ground
|
|
|
|
You let me steal my love for my soul
And I remember all the words that you wrote
That love is just a sound that plays in your heart
And gets caught in your throat
|
|
|
|
As you stopped to say “hello”, you wished me well, You couldn’t tell that I’d been crying over you
|
|
|
|
It was love before we met
|
|
|
|
"Nie powiem jak mi Ciebie brak, bo nie ma takich słów..."
|
|
|
|
Wybacz, jest taki limit przepłakanych, samotnych nocy, po których nie można już nazwać kogoś "bliskim".
|
|
|
|
Próżność i duma to rzeczy całkiem różne, choć słowa te często są używane jednoznacznie. Można być dumnym nie będąc przy tym próżnym. Duma związana jest z tym, co sami o sobie myślimy, próżność zaś z tym, co chcielibyśmy, żeby inni o nas myśleli.
|
|
|
|
Chciałam ci tylko powiedzieć, że byłeś jeden na milion. My byliśmy raz na milion, kiedy komety przelatują obok siebie tak blisko, że splatają się ogonami. Byliśmy jednym, ale nie tym samym. Całością, która nie składała się nigdy z dwóch połówek pomarańczy. Nie byliśmy połówkami, byliśmy całościami, z których wyrosła nowa przestrzeń doznań. Jesteśmy jak zbiory, które stworzyły razem zbiór nowy, niepowtarzalny. (...) Byliśmy tak bardzo, że myśląc o tym dzisiaj, zastanawiam się, jak w ogóle ludzie mogą tak z sobą przeżywać. (...) To się nie zdarza ludziom, a jeśli w ogóle, to raz na całe życie.
|
|
|
|
Najpierw chciałam ci napisać o smutku, który wypełniał mnie przez pierwsze tygodnie. Smutek był tak ciemny, że nie umiałam już nic rozróżnić w świecie. Potem chciałam napisać ci o żalu, a żal był tak głęboki, że nie widziałam dna. Potem chciałam napisać ci o złości, bo złość była tak wielka, że nie mogłam jej ogarnąć wzrokiem. Potem chciałam napisać ci o tęsknocie, ale była ona tak bolesna, że nie mogłam znaleźć złamanego słowa. Teraz chcę ci napisać o wdzięczności.
|
|
|
|
Rozmowa głupka z człowiekiem mądrym jest swojego rodzaju monologiem strony pierwszej. Mądrość objawi się w niej wysłuchaniem, analizą, wyłapaniem wniosków, gdyż człowiek mądry wie, że jeszcze wiele nauczyć się może. Natomiast człowiek głupi sadzi, iż wie wystarczająco dużo, bądź wszystko, by nie musieć słuchać rozmówcy. Głupota jest zjawiskiem świadomego wyboru, o podjęciu którego głupiec wiedzieć nie będzie z racji swojej zatwardziałej postawy. Dlatego ułomność ta nie jest cechą wrodzoną. Co nie zmienia faktu, że niektórzy maja ku niej wybitniejsze aspiracje
|
|
|
|
Zawsze coś będzie łączyło ludzi, którzy choć przez chwilę byli ze sobą szczęśliwi.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
