 |
|
każdego dnia oddycham z niewidzialnymi łzami w oczach i bólem klatki piersiowej. wydaję mi się, że stoję nad wielką przepaścią, jaką jest to całe bagno, które śmie nazywać się moim życiem. nie wiem co czuję. co mam robić i jak sobie z tym radzić. nikt nie bierze pod uwagę, że to może wszystko za dużo jak na mnie. potrzebuję odpoczynku. potrzebuję zwalić z ramion ten natłok problemów i wziąć głęboki wdech. czuć się choć przez chwilę odcięta od tego co było, co boli, co mnie czeka i od tego z czym muszę się zmierzyć.
|
|
|
|
ile jeszcze razy musisz mnie zranić, żebym zrozumiała, że nie warto już o Ciebie walczyć ?
|
|
|
|
to nie jest normalny ból. nie jest on porównywalny z tym fizycznym. na niego nie ma tabletki, nie ma sposobu by się go pozbyć. on tkwi w Tobie, i działa tak mocno, że nie możesz oddychać. rozprzestrzenia się w całej Tobie i nie pozwala na normalne funkcjonowanie. ten ból - to tęsknota.
|
|
|
|
nothings that far when you’re near.
|
|
|
|
czasem mam wrażenie , że ufam Ci tak bardzo, iż byłbyś w stanie przekonać mnie, że jednak mikołaj istnieje, a dzieci przynosi bocian.
|
|
|
|
ogarnia mnie taki stan, ze ciężko to ubrać w słowa.
|
|
|
|
Jak narkoman na głodzie łaknę każdej informacji o Tobie.
|
|
|
|
codziennie w szkole czuję wasze spojrzenia na sobie. mierzycie, obgadujecie - to się zazdrość nazywa moi drodzy. się tak nie spinajcie, bo wam żyłka w dupie pęknie. peace.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
