 |
|
Wystarczy Nas dwoje i nie wiem co to nuda.
Patrzysz na mnie, szklanymi oczyma się śmiejesz.
Masz nadzięję, że tej chwili nic nie rozwieje.
|
|
|
|
Niebo wszędzie jest piękne, kiedy widzisz je z hamaka.
Każdy musi mieć to miesjce, do którego lubi wracać.
Codzień rano patrzę w swoje oczy i nie mam kaca.
Miłość jest jak echo, ile dasz jej, tyle wraca.
|
|
|
|
Miłość to dwoje ludzi, którzy sobie służą, czerpią z tego radość, budują nie burzą, przyjaźń, pasja w drugim, iskra w oczach, szacunek namiętność, a nie życie na pokaz, dziś wiem, że żałujesz smutno mi, że szlochasz.
|
|
|
|
Jestem daleko, zarazem tak blisko, nie miałem już siły walczyć, to wszystko, aby kochać nie wystarczy wybaczyć, to smutny czas, bo chcieliśmy inaczej.
|
|
|
|
Natura łagodna, ale dusza waleczna, pamiętaj, że słowa nic nie znaczą, przy Tobie chce tylko zasnąć.
|
|
|
|
Nie mówię nic, wszystko widzisz w moich oczach, nie muszę dziś mówić Ci, że Cie kocham.
|
|
|
|
"Wszystko na świecie jest piękne, ale człowiek dostrzega piękno tylko wtedy, gdy je widuje z rzadka lub z daleka."
|
|
|
|
"Cały błąd polegał więc na tym, żeśmy się w ogóle spotkali. Żeśmy się w sobie zakochali i postanowili żyć razem. Cóż za cudowne fiasko i to od samego początku".
|
|
|
|
Ból, smutek, żal – wszystko przy mnie,
chciałbym zamknąć oczy i otworzyć je gdzieś indziej.
|
|
 |
|
Nie mam już sił, aby mówić o uczuciach, aby przyznawać się do smutku, który kłębi się w moim sercu. Nie mam sił mówić, jak bardzo jest źle, kiedy nikt nie jest obecny. To takie uczucie samotności, pustki potrafi już przezwyciężyć wszystko we mnie. Nie wytrzymuję przez to, ale nie poddaję się na tyle, aby ulec presji i uciec do przeszłości, aby uciec do fizycznego bólu. Choć nie jeden raz chciałabym coś zrobić ze sobą, nie raz próbowałam skrzywdzić siebie na tyle, aby nie pamiętać o tym co miało miejsce. Ale tak się nie daje. Ta presja staje się czymś nieuniknionym , taką zbłąkaną nadzieją. Wciąż wierzę, że coś się zmieni, że ktoś zrozumie jakieś błędy i będzie chciał cokolwiek naprawić, że coś wyniknie z inicjatywy drugiej osoby, a nie tylko i wyłącznie mojej. Jednak kiedy przychodzą takie dni, jak ten dzisiejszy rozumiem, że nie ma na to szans, że jestem nikim w życiu ludzi, którzy pomimo błędów i odejścia nadal coś dla mnie znaczą.
|
|
|
|
Mam żal do siebie, do nich.. Szczególnie do ludzi, których nazywałam kiedykolwiek przyjaciółmi. Mam do nich ogromny żal, bo odeszli tak bez słowa. Nienawidziłam nigdy takiego traktowania i nienawidzę do dziś. Lecz nie przyznaję się do tego. Wiem, że nikt kto kiedyś był przy mnie nie pamięta o moim istnieniu, nie pamięta o tym, że jestem. Choć często chciałabym, aby Ci ludzie wrócili, to nie wiem czy potrafiłabym jeszcze komuś zaufać na dłuższy czas. Ale z drugiej strony czuję niesamowitą pustkę, ból. Nie ma ich i jest źle. Nie mam od nich sił, nie mam tego co mi dawali. Nie ma ich obecności przy mnie, więc świat wydaje się szary, ponury. A ich obecność sprawiała zawsze, że coś wyglądało barwnie. Może nie było tego wiele, ale zawsze coś w ich obecności się kryło. A dziś? Dziś został tylko smutek, łzy..Codzienna walka w nocy, aby nie uronić kolejnych łez. Ucieczka przed światem i rzeczywistością. Został ból i wspomnienia, których oni nie chcą zabrać do tej pory. Coś w czym muszę trwać.
|
|
|
|
Chciałabym poczuć się szczęśliwa od czasu do czasu. Chciałabym zaznać choć odrobiny szczęścia w uczuciach i mieć przyjaciół, którzy będą, którzy nie odejdą pomimo przeciwności losu. Takie zwykłe marzenia, niby nic nie znaczące, a jednak potrafią mocno ranić. Bo chęć ich spełnienia niekiedy jest silniejsza od wszystkiego innego. Czasami robienie coś wbrew sobie, na siłę, co przez moment uszczęśliwia po wielu miesiącach staje się raną na sercu, z którą nie można codziennie walczyć. To boli. Bardzo boli, ale jeszcze bardziej niszczy świadomość, że jest się w stanie ufać tym, którym nie powinno. Bo ludzie przychodzą do naszego życia bez przeszkód i odchodzą w bardziej błyskawicznym tempie.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
