 |
|
Dobrze mi z Tobą, nawet jeśli łączymy nasze dłonie tylko w myślach.
|
|
|
|
Ha, ależ zabawa, ależ to może zaboleć, piszmy sobie to co chcemy usłyszeć a potem niech życie dźga nas aż padniemy na kolana i zwiesimy ręce.
|
|
|
|
Serce jest podobna zdradliwsze niż wszytko inne, podobno wszytko jest kłamstwem poza tym co jest smutne.
|
|
|
|
Znowu nie nadążam za myślami, słowa płyną zbyt szybko aby nadążyć za zdziwieniem. Kto to napisał, kto kroczy labiryntem twoich myśli, kto głaszcze duszę. Umysł we władaniu serca, nic nie jest zbyt wielkie.
|
|
|
|
Co chciałem Ci powiedzieć to napisałem, jestem bardziej sobą niż na tej stronie. Nie uciekasz, odpisujesz, boisz się tego co poczułaś. Chcesz mnie bez tych wszystkich masek, aż krew pali żyły. Nie ma takich chwil jak ta.
|
|
|
|
Najgorzej wiedzieć. Patrzeć i słyszeć cierpienie i nie odwracać wzroku, nie zapominać w biegu dni. Najlepiej marzyć i kraść chwile radosne, uciekać od ludzi luster, robić co chcemy udając, że nikt nie poniesie konsekwencji. Nie dobrze jest marnować życie, najlepiej wykorzystać je bo życie to suka. Tak długo grać, aby zapomnieć że jesteśmy aktorami, zgubić imię pomiędzy maskami. Nie płakać tylko tańczyć aż uśniemy uratowani nirwaną.
|
|
|
|
Wszystko mi jedno, niech boli, niech cieszy, cokolwiek, będę delektował się każdą emocją, która sprawia że ciągle żyję.
|
|
|
|
Jest taki moment kiedy już nie obchodzi nic, prócz tego aby ukraść trochę szczęścia. Poudaję życie, poudaję wspaniałego aby ktoś kochał, napisze do Ciebie piękne słowa abyś się uśmiechała, może ulegniesz, może nie, ta gra jest radością.
|
|
|
|
Prawie druga, tak trudno ściągnąć słuchawki, cisza przeraża salwami myśli niechcianych.
|
|
|
|
Tydzień temu nie nadążałem zadbać o wszystkie te relacje, które rozświetlały mi dni, a dziś? Czy można być bardziej sam? Kto spojrzy w oczy i zrozumie? Błąkając się między ludźmi będę grał, jak oni, człowieka sukcesu, bohatera, niezwyciężonego. Później usiądę i zastanowię się znowu jak uciec z tego życia.
|
|
|
|
Nie wiem gdzie iść, niosą mnie prądy, każdy podmuch porywa, byle dalej od wczoraj, byle nie pamiętać o jutro.
|
|
|
|
Próbowałem, tak, uwierzyłem, że damy radę, że jestem normalny ale ból budził mnie coraz częściej, coraz więcej uśmiechów grzęzło w dołku rozpaczy. Odwracałem głowę, tańczyłem, goniłem, śpiewałem aby oszukać siebie, że jest dobrze, wszystko dobrze. Szukałem przyjemności w szaleństwie, ale gonił mnie, wyrywał ze snu, zaskakiwał w chwilach ciszy, aż zabrakło kolejnych drzwi, nie starczyło sił by uciekać, udawać. W paru minutach zniszczyłem starania, wiara spalona w krzyku i złości. Nie ma czego zbierać, wszystko od nowa, podnoszę się z prochu i szukam łyków nadziei. Pustynia.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
