 |
|
My jesteśmy normalni, tylko świat jakiś taki popierzony.
|
|
|
|
Pytanie nie rodzi odpowiedzi.
|
|
|
|
Na szybkich obrotach. jest dobrze, musi być lepiej. W sercu po cichu odliczam. Ni dni, godziny i minuty, a oddechy. Już niedługo.
|
|
|
|
- Bez sensu było by wierzyć, że wszytsko ma sój początek i koniec.
- Ale to wbrew logice sądzić inaczej
- A czy ktos kazał nam byc logicznymi?
|
|
|
|
Bo ile razy musielismy sobie powtazać, że musi być dobrze? Już nawet nie zliczę wszystkich tych sytuacji, które wydawały się być przegrane. Mogliśmy wstać, rozłożyć ręce i powiedzieć, no trudno nie udało się. Tylko, że wtedy nas juz nie było. A my się mamy bardzo dobrze.
|
|
|
|
Można by zarzucić nam szaleństwo. Nawet oddychamy inaczej niż reszta. Powietrze niczym energia słoneczna ładuje wewnętrzną baterie, tak aby jej rytm pozwalał spać w spokoju. Ileż razy w nocy budziłam się i ukradkiem sprawdzałam czy twoje serce boje, czy płuca równomiernie wchłaniają tlen. Nie wiem czy twoje ciało zawsze ma książkowe trzydzieści sześć i sześć, ważne by dłonie nie były zimne. Zrywając wszechświat z kawałka papieru na ścianie lepimy go z płatków owsianych i mleka. Łapiemy się za słówka i czytamy sobie w myślach. W kremowej przestrzeni, w nikłych westchnieniach, ciepłych spojrzeniach. W pierza zapachu i marzeniach z wisienka na czubku. Tak można by zarzucić nam szaleństwo, ale swoim wariatkowie z waty nie wiele obchodzimy świat.
|
|
|
|
Jeszcze tylko sny poskładam, uporzątkuje i wcisne na półke pomiędzy ksiażki. Póżniej usiąde na krawędzi twojej świaodmości i spytam czy skoczysz ze mną. Najwyższa pora przestać bać się latania.
|
|
|
|
Zachwyć się mną, wyczesując sposród liści cień osobowości. Dusza ludzka jest nieśmiertelna. Odbijane w ceglanych ścianach, echem pozamykane w szparach nieszczelnego okna. Wyplułam z siebie gorycz. Włosy będa mi rosły nawet po śmierci ciała, a więc nie są jego częscią, bo ona posiada obcje śmierci. Przyjdziesz skoro świt, a ja o zmierzchu otule Cie włosami.
|
|
|
|
Po raz kolejny wyryły mi się w sercu nie zapomniane chwile. Tym razem miały zapach aromatu waniliowego. Nadal odbija mi sie echem w głowie deszcz który dudnił w dach drewnianego domku, a kiedy zamykam oczy, mam wrażenie, że są obok. Może to przez to jak były blisko w ciągu ostatnich kilkudziesięciu godzin, może za sprawą starych piosenek, albo mówiącego konia. Może dlatego, że razem przestraszyłyśmy sie spadającego talerza. Nie wiem, a może to po prostu zapach wanilii?
|
|
|
|
Lubię kiedy przytulasz mnie słowami .
|
|
|
|
Od tamtej pory przez jej ciało przepłynęly dni, tygodnie, miesiace i lata, które stworzyły ja na nowo. jednak na przekór wszystkim zmianom zachowała jedno, nigdy niewypowiedziane na głos przeświadczenie: zawsze wiedziała, że w tym domu skryły się głosy z całego stulecia, że długo leżały w kątach i zakamarkach, czekając na przyjście własciwego czasu. ich czasu. czasu opowieści.'
|
|
|
|
Dodaj komentarz
