 |
|
i w tym szleństwie, dopiero czuje że żyje. ~ Małolat
|
|
|
|
Ty daj mi żyć i pozwól być sobą,
na przekór wszystkim tym, którzy nie mogą. ~ Buka
|
|
|
|
jakiś czas może to dawało klimat tym wieczorom
ale zanim zobaczymy kolor, spłynie tu łez sporo.. ~ Huczuhucz
|
|
 |
|
`Nie mam zamiaru płakać i dalej się ranić, choć wysadziłeś moje wnętrze jak bym połknęła dynamit..`
|
|
 |
|
- idziesz ze mną? - rzucił do niego kumpel. pokręcił głową, reagując tak samo na kolejne namowy. padało coraz mocniej, więc w końcu zwinęliśmy się z boiska. rozkminiając coś z innym ziomkiem trzymał się kilka metrów za nami. - ej, ja chyba lecę skrótem, bo się zbiera na konkretną ulewę. siemanko Wam! - ruszyłam w przeciwnym kierunku, co od razu go zainteresowało. momentalnie przyspieszył. - ja lecę z nią, bo jeszcze coś jej się stanie. - rzucił i ruszył za mną, a kiedy oddaliliśmy się nieznacznie, powoli zaczynałam się zastanawiać w którą stronę uciekać. pierwsze zdanie rzucone do mnie: - jak tam chcesz, ale ja sądzę, że lepiej gdybyś tą koszulkę zdjęła. - z kim ja tworzę team,boże.
|
|
|
|
- ej, myślałaś, że za Ciebie wbiegnę. wiem. wiem, że tak pomyślałaś! - zarzucił mi, by kilka akcji później doprowadzić do czołowego zderzenia, gdy akurat cofnęłam się w biegu do odbicia. - na cholerę wbiegasz za mnie, kiedy już tak nie myślę?! - rzuciłam mierząc go spojrzeniem. - czy ja jestem taki tyci tyci, że nie widzisz jak biegnę? - bronił się, robiąc głupią minę. tak, jesteśmy najdziwniejszym teamem, który przy jednej akcji wspiera się, motywuje, chwali i gratuluje, by za chwilę rzucać potok pretensji i zdziwienia.
|
|
|
|
`W ręku szlug telefon w drugiej
i napisałabym do Ciebie, ale jakoś brakuje słów.
Zadzwoniłabym do Ciebie, ale wiem że tego nie chcesz,
wybełkotała, że Cię kocham, tu jest źle i serio tęsknie.`
|
|
|
|
`Chce się zrzygać nie pamiętać nic,
chce wyjść, chce przepić ich.
Zarzucam kurtkę i wiem że mam dość już,
zarzucam kurtkę i wiem gdzie mam dojść, chuj.`
|
|
|
|
`Wszystko jest dobre do czasu, nic poza tym,
serce masz ze stali, ale nogi jak z waty..
Czujesz, że tracisz coś co się z tobą wiąże,
nie życzyłam Ci źle i wciąż życzę Ci dobrze.
Chciałeś tego, no to masz to czego chciałeś,
idź w swoją stronę, trzymaj się ode mnie z dala.`
|
|
|
|
`Jestem pewna, raczej na pewno.. chcę zapomnieć,
było fajnie, teraz chcę już pozbyć się tych wspomnień!`
|
|
|
|
to niebywałe jak ludzie potrafią się przywiązać, jak uzależniają swoje życie od tego, co kochają, jak dają się obezwładniać tęsknocie i stracie. wspomnienia sytuacji, smaków, zapachów dotyku biorą wszelką górę nad rozsądkiem. przykuwają uwagę do głupot, a uśmiech roziskrza ich twarz na najbanalniejszy kawałek ciasta wręcz identycznie przyrządzonego jak to które wypiekała na co dzień mama. szarlotka odeszła wraz z nią. ludzie cierpią, choć życie podkłada im okazje do cudownych doświadczeń. lubią cierpieć, z obawy, że zapominając o bólu zapomną o tym jak dobre było to, co utracili.
|
|
|
|
- przystopujmy, bo jeszcze się od Ciebie uzależnię. - rzuciłam zaczepnie. - to źle? - nie. nie, dopóki ma się dostęp do tego od czego się uzależni. - udzieliłam odpowiedzi, analizując jednocześnie tamten okres z przeszłości, kiedy dosadnie zrozumiałam jak to jest go tracić i zdychać na odwyku. wizja rozstania znów zamajaczyła się w mojej wyobraźni. tuż koło mostka coś podejrzanie zakuło. - ja wiem, ale damy radę przez te kilka miesięcy, nie? - odrzekł, dając mi do zrozumienia, że wcale nie chce odchodzić, a odcięcie mojego uzależnienia to nie zniknięcie, które wybiera, bo chce, lecz musi.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
