 |
|
Tak, moje serce nie chce tego puścić, ale moja psychika nie chce już dłużej czekać. Życie w wieloletnim zawieszeniu, bez domknięcia i bez odpowiedzi to najgorsza i najbardziej niesprawiedliwa katorga. Bo ile można opłakiwać kogoś, kto żyje, ale zniknął na dobre? / tonatyle
|
|
|
|
Jesteś jak osoba, która daje złoto w świecie, w którym większość osób potrafi przyjąć tylko srebro. / net
|
|
 |
|
Nic nie zostało mi po lecie, za kim tęsknić mam w tę jesień?
|
|
|
|
To, co zostało mi po lecie to piegi i nic więcej. Wyblakną nim kolejne lato przyjdzie.
|
|
|
|
Pamiętam tamto lato, czekaliśmy na burzę by krople deszczu schłodziły Twoją poparzoną skórę.
|
|
|
|
czy to normalne by z dnia na dzień oszaleć tak?
|
|
|
|
Jak dużo niebo może znieść, gdy modlę się?
|
|
|
|
Twoje serce bardzo cierpiało w samotności - i dopiero teraz zaczyna mówić. / net
|
|
|
|
Żałoba po kimś, kto żyje, ale jest nieosiągalny - to najbardziej wyniszczająca forma żałoby, jaką człowiek może przeżyć. / Net
|
|
|
|
Utknęłaś, bo Twoje serce nie domknęło tej historii. Bo decyzja o zerwaniu nie była Twoja - to trauma pociągnęła za hamulec. Bo uczucia zgasły nie z wyboru - tylko z lęku. Bo powrót uczuć nastąpił, kiedy było już za późno. Bo to był pierwszy człowiek, przy którym poczułaś prawdziwą bliskość i żadna późniejsza relacja nie miała szansy przebić czegoś, co zostało przerwane w najbardziej wrażliwym momencie Twojego życia. / Z rozmowy
|
|
|
|
Dla niego to była po prostu młodzieńcza relacja, która się skończyła. Dla Ciebie - to było pierwsze poczucie, że ktoś Cię widzi i nie odwraca się od Ciebie. On odszedł, bo mógł. Ty zostałaś, bo tam była Twoja pierwsza bezpieczna przystań. / Z rozmowy
|
|
|
|
Dodaj komentarz
