 |
|
Uszy najłatwiej zatyka się myślami [...] / Filip Zawada
|
|
|
|
Im piękniejsza była miłość, tym dłuższe będzie cierpienie, kiedy ta miłość się skończy. / Federico Moccia
|
|
|
|
I can go days without talking to you, months without seeing you, but not a second goes by that I’m not thinking about you. / Anurag Prakash Ray
|
|
|
|
So, here I am, all by myself, thinking of you – no one else. There’s a feeling inside and as hard as I try, it just won’t go away. / Angel Hema
|
|
|
|
Są ludzie, z którymi spędzasz znaczną część życia i nie przynoszą ci nic. Nie oświecają, nie żywią, nie dodają skrzydeł. I tak masz szczęście, jeżeli nie niszczą cię powoli, uczepieni twoich kostek, wysysając z ciebie krew.
I są tacy, których się mija, ledwie zna, a mówią jedno słowo, zdanie, poświęcają ci minutę, pół godziny i zmieniają bieg twojego życia. Niczego od nich nie oczekiwałaś, ledwie ich znałaś, przyszłaś lekkim krokiem na spotkanie, a jednak gdy rozstajesz się z tymi zadziwiającymi ludźmi, odkrywasz, że otwarli w tobie jakieś drzwi, uruchomili jakiś spadochron, obudzili energię, jaką jest pragnienie, i dzięki niej przekroczysz granice samej siebie. I nigdy już nie będziesz się czuła jak źdźbło trawy, będziesz tańczyła na chodniku, a twoje ramiona sięgną nieba. / Katherine Pancol
|
|
|
|
"We can judge the heart of a man by his treatment of animals". / Immanuel Kant
|
|
|
|
Czasami Cię jeszcze szukam w nieodebranych połączeniach. / Katarzyna Wołyniec
|
|
|
|
Chyba jednak nie warto o mnie walczyć. Nikt nigdy tego nie robił. / net
|
|
|
|
Pożegnania w niczym Ci nie pomogą. Musisz nauczyć się z tym żyć. / Terminator: Dark Fate
|
|
|
|
To tak nie działa. Uczuć nie można wyłączyć jak światła. / Cassandra Clare
|
|
|
|
loneliness is the worst feeling ever..
|
|
|
|
Często myślę, że mam źle, za mało. Czuję, jak pech śmieje mi się prosto w twarz. Wyśmiewa nie tylko mnie, ale także moje decyzje, smutki, bóle. A potem słyszę o dziewczynce, która przeżyła porażenie mózgowe i ma podpiętą sondę do brzucha. Nie może jeść, nie może się ruszać. Została porzucona przez rodziców, jej oczy od lat oglądały tylko białe ściany szpitalnej sali. Kiedy widzi młodych praktykantów, z jej oczu płyną łzy. Łzy szczęścia, że ktoś w końcu do niej zajrzał, ktoś jednak się nią interesuje. I nagle dociera do mnie, że mam wiele. Więcej niż niejedna osoba. Tylko cholernie nie potrafię tego docenić. / tonatyle
|
|
|
|
Dodaj komentarz
