|
Targający drzewami wiatr niczym twoje ręce. Poranione wnętrza dłoni, setki siniaków na łydkach, uraz głowy, strup na policzkach. Zbiera się na deszcz, nabrzmiałe chmury szarpią połacie ziemi. Przebłagaj niebo zanim utoniemy w źrenicach zbiera się na potop, powieki zaszły wilgotną łuną Płacz uwolni nas od tego Delikatne ramiona kłębią się pod sklepieniem brzóz , święta księga blizn, która jakąś siłą wątłe życie napędza. Grzmot wyszarpie z nas duszę, nie zamknie nam powiek, gromowładny śmiech mogiły znam już na pamięć/ sstrachsiebac
|
Dodaj komentarz
