I wtedy poczułam ogromną ulgę. Pierwszy raz od tylu dni i miesięcy zechciało mi się żyć. Zrozumiałam że jestem potrzebna, chociażby po to żeby robić mamie herbatę. Po raz kolejny z całych sił spróbowałam pokochać w sobie wszystko czego nienawidzilam. wszystkie wspomnienia, blizny, a nawet małe uszy i siniaki na nogach. Teraz rozumiem, że nie mogę przechodzić obojętnie obok mojego życia. Rozumiem, że muszę brać w nim udział.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!