|
"Siema, pewnie znasz zapach mokrego miasta, Lodowaty asfalt i kroki odbite na posadzkach. Jestem tu od dawna i wiesz w sumie nic nowego. W żyłach płynie mi rap, poza tym nie mam niczego. I co z tego? Ej, jestem pieprzoną poetką. Mam miliard myśli i słów rozbitych o beton. Jak echo powracają do mnie ślady czasu. Spójrz mi w oczy, prawdę poznasz po mnie od razu. A po czym? Może po stosie zużytych kartek, Albo napisach na ścianach : ej, wybacz, że się martwię. Oddycham miastem i może coś ze mną nie tak, Ale tyle we mnie siebie, ile oddam ci w tych wersach. I zapamiętaj. Nie lubię twojej ironii. Bo na chuj to wszystko, i tak nie będę jak oni. W świecie chorej kontroli nie potrafię żyć w pokorze. Więc nie pytaj mnie o życie. To nie spowiedź."
|
Dodaj komentarz
