|
Spojrzałam na niego i przytuliłam go, widziałam jego jedno patrzące na mnie z cierpieniem oczko nie wiedziałam co zrobić, już od paru dni czułam, że go mogę stracić. Gdzieś w środku mnie pojawiło się cierpienie, bezradność. Popatrzyłam na niego i całując powiedziałam, że musi walczyć, że on przy mnie jest i ja też przy nim będę. Zabraliśmy go do lekarza, wraz z rodzicami i bratem stanęliśmy jak słupy. Dostał zastrzyki i wszystko co może mu pomóc. Krew z buzi poleciała. Cierpienie się ukazało jeszcze bardziej. Duszność nie daje mu spokoju. Trzymałam go na kolanach i przytulując z całej siły leciały łzy. Pojawiła się bezsilność. Wraz z bratem wyszeptaliśmy po cichu: uśpijmy go. Wylecieliśmy z wielkim bólem i łzami. Daliśmy mu szansę, dostał zastrzyk. 3 godziny ? - z jednej strony mogą uratować życie, z drugiej strony mogą w ogóle nie pomóc. Trzeba poczekać-usłyszeliśmy w odpowiedzi./prt.
|
Dodaj komentarz
