Już od kil­ku ty­god­ni wra­cała ze szkoły, rzu­cała ple­cak pod biur­ko, wkładała słuchaw­ki na uszy i zwi­jała się na łóżku, pod­ciągając ko­lana do pier­si. Za­pyta­cie mnie dlacze­go tak było? Wciąż wie­rzyła w praw­dziwą miłość. Jed­nak z dnia na dzień tra­ciła nadzieję. Dziś już na­wet nie nie wra­ca. Błądzi pośród uliczek, które tak dob­rze zna, z nadzieją, że któraś zdrad­li­wie ją zap­ro­wadzi w niez­na­ne. Ludzie zaczęli o mówić. "Naiwna". Nie słucham ich. Wiem, że pew­ne­go dnia wiel­ka miłość ją spot­ka. Wej­dzie do jej ser­ca i prze­pełni całą jej duszę ciepłem i szczęściem. Wierzę w to, po­nieważ niczym spo­tyka się Praw­dziwą Miłość, przed tym błądzi się między uliczka­mi, po­pełnia błędy i gu­bi się we włas­nych myślach. Wierzę, po­nieważ od pa­ru miesięcy ja jes­tem tą dziew­czyną. (Pamiętam te myśli, jakby to było wczoraj. Ale jestem szczęśliwa ok kilku lat, więc teraz to tylko wspomnienia.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!